Ad Interim. Jaargang 4

[p. 369]

[Ad interim, 1947, nummer 7]

Samenzijn in Trevoux

Bergen en zeeën houden ons gescheiden,
dichter dan ooit zijn wij elkaar nabij:
verlangen en verrukking overschrijden
de grenzen van ons hulpeloos belijden
en geest en hart heffen zich vogelvrij.

Hoe vind ik rust in u, - wij beiden
zijn in de stille schaduw der vallei
inniger saam dan ooit aaneengevlijde
leden ons in stormen van licht bereidden,
eindeloos dieper dan ooit zij aan zij.

Mijn lief, mijn lief, de hemel en wij beiden,
de aarde in gentiaan en akelei,
zilveren dal, ten hemel stijgende weide, -
o zonlicht, van uw ogen niet te scheiden,
dit alles, gij en ik, in een onzegbaar wij......

Wat is aanwezigheid nu gij de
zingende ruimte zijt waarin ik mij
afzet tot opvaart in het bevrijde
ruimteloze achter het schemerschrijden
van zon en maan? O licht, aan licht voorbij -

En wat is tijd? De tijd heeft zijn getijden
en stijgt en daalt, kent golven, loef en lij,
wij varen onder eeuwig vrijgeleide,
alles is zee en haven, alles is wijde
vlucht en omarming, zijde en overzij.

Dit was in het begin, voor wij de
keerkring begingen van het ik en gij, -

[p. 370]

 

vuur in de voornacht aller tijden,

 

verscheiden en toch ongescheiden,

 

tweelingster in het oergetij.

 

 

 

Wij zijn, wij zijn, - van eeuwigheid geleidde

 

ons deze zekerheid koninklijk vrij:

 

eeuwige nacht die ons voorbereidde

 

opdat de tijd ons zijn morgenlicht breidde,

 

morgen, en daarin bewegen wij.

 

 

 

Dit is de dag, de eeuwig verbeide,

 

o, alles ligt open, alles is vrij.

 

Stralende, stralende bruid uit mijn zijde,

 

goud zijn de bergen, de blinkend gerijde,

 

kristal de rivier en smaragd de vallei

 

 

 

en jubelend klinkt in verrukt begeleiden

 

het bruidslied der schepping, de vlinder, de bij,

 

één licht en één lied, die langzaam verglijden

 

in langzame maten naar roerloze, wijde

 

oevers van stilte...... O dansende rei,

 

 

 

stiller nog wordt uw beschroomde schrijden,

 

het lied sterft uit en wiekt ons ver voorbij, -

 

een late vogel zoekt zijn nest en bij de

 

eerste maneglans zien wij het teder spreiden

 

van vleugels naar een hoge bomenrij.

 

 

 

De nacht komt aan... Zijn wrede koelten glijden

 

over mijn voorhoofd en gij zijt weer gij,

 

en ik ben ik, - ik huiver, - al het lijden

 

der oude dagen, nu en nooit te mijden

 

tekort en onmacht keren terug in mij.

 

 

[p. 371]

 

Maar toch: moet ons dit doodzwart water scheiden,

 

twee koningskinderen blijven wij.

 

Ik weet uw licht, mij heerlijk ten geleide,

 

en blijf u zoeken als uw diepst gewijde, -

 

wat nooit vervulling vindt, gaat nooit voorbij.

 

 

 

Gabriël Smit

Trévoux (Ain), September 1947.