Ad Interim. Jaargang 4

[p. 365]

Het paardje

Uit ‘Voor het slapen gaan’

Toen Maarten Vroom op zekeren zomeravond voor het raam van de voorkamer zat te lezen, vloog er plotseling iets zwarts langs zijn oogen. En toen hij keek wat het geweest kon zijn, een vroege nachtvlinder, een klimopblad of iets anders, zag hij naast zich op het goede karpet een klein paardje staan. Het was een bruin paardje met alles eraan: manen, hoeven en een zwart staartje, waarmee het zich telkens met een zachtzwiepend geluid tegen de flanken sloeg. Het was niet grooter dan een middelmatige hond, maar het zag er veel schooner en glanzender uit dan een hond meestal doet. Het deed Maarten aan een politiepaard in het klein denken, hoewel zijn manen en staart niet gecoupeerd waren. Toen Maarten zich bukte en onder de buik van het diertje keek, zag hij dat het een merrie was.

Het paardje bleef staan, alsof het dier was gekomen om uit te rusten en Maarten kon het dus op zijn gemak bekijken, zoodat hij langzamerhand aan de gedachte wende, dat er een paard in de voorkamer stond, al was het dan ook een klein paardje.

Het stond daar maar, precies als een groot paard. Soms schuurde het met zijn kop langs zijn schouder, maar het keek Maarten niet aan met zijn goede, rustige oogen. Regelmatig en langzaam zwiepte de fraaie staart tegen zijn schoften en van tijd tot tijd ging het van het eene been op het andere staan.

Ja, Maarten genoot van dat paardje en het speet hem dan ook toen het, als geroepen door iemand of iets in de verte, plotseling langs zijn beenen zwenkte en het volgende oogenblik op de een of andere wijze verdwenen was. Buiten meende Maarten nog even het vlugge geklepper van kleine hoeven te hooren.

Toen kwam Mevrouw Vroom binnen.

‘Waarom lach je?’ vroeg ze.

[p. 366]

‘Je zult het níet gelooven,’ antwoordde Maarten, ‘maar kort voordat jij binnenkwam, stond hier een paardje.’ En hij wees naast zich, naar het karpet.

‘Nee,’ zei Mevrouw Vroom, ‘dat geloof ik niet. En ik ben er heelemaal niet op gesteld ook. Een hond of een kat, goed, maar paarden geven maar vuiligheid.’

‘Och kom,’ zei Maarten, ‘het was niet grooter dan zoo.’

‘Doet er niet toe. Zoo'n paard doet zijn behoeften en op mijn goede karpet, dankjewel!’

‘Er ligt niets,’ zei Maarten een beetje terneergeslagen, omdat die paardevijgen het laatste waren waaraan hij denken zou.

‘Dat kan wel zijn, maar er had evengoed iets kunnen liggen en dan ben ik er goed voor, dat weet je wel.’

‘Nu ja,’ antwoordde Maarten verzoenend, ‘we zouden er op kunnen rekenen - een blik of een emmer of zoo.’

‘Goed,’ zei Mevrouw Vroom, ‘dan moet jij het weten. Maar denk je, dat het terugkomen zal?’

‘Weten doe ik het niet, natuurlijk, maar het zou best kunnen zijn. Morgenavond misschien.’

De nieuwsgierigheid van Mevrouw Vroom was nu toch gewekt; zij wilde ook wel eens zoo'n klein paardje zien en toen zij den volgenden avond de kinderen onder de wol had, voegde zij zich bij Maarten in de salon. En zij was het ook, die het paardje het eerste zag. Maarten noch zij hadden opgemerkt, hoe het gekomen was, Maarten had nu ook niets zwarts langs zijn oogen zien vliegen, maar toen Mevrouw Vroom terloops opkeek van het ingewikkeld patroon dat zij breide, zag zij het paardje staan naast Maarten's stoel, op het karpet. Het stond er zoo rustig, zoo peinzend, alsof het er altijd gestaan had.

Mevrouw Vroom dácht niet meer aan haar goede karpet en de paardevijgen. Verrukt riep ze uit: ‘O, Maarten, wat een pracht van een paardje!’ En ze viel op haar knieën en streelde het over zijn neus en zijn manen en ze moest bijna huilen omdat het paardje zoo lief en zoo mooi was.

[p. 367]

‘Toe,’ zei Maarten, die al aan het paardje gewend was en vreesde dat zijn vrouw het verschrikken zou, ‘laat hem een beetje met rust, zou je niet?’ Mevrouw Vroom liet zich met een zucht van aandoening weer neer in haar stoel.

Het paardje kwam die week iederen avond om negen uur en steeds stond het op het karpet naast Maarten's stoel. De emmer bleek overbodig, maar het vrat de worteltjes die Mevrouw onder zijn snoet hield met graagte.

Toch vormde het paardje een voor Mevrouw Vroom bijna té rustig gezelschap en toen het dien Zaterdagavond heengegaan was, opperde zij de gedachte om ook de kinderen eens met het paardje te laten kennismaken. Ze zouden het zoo aardig vinden, dacht ze.

Hoewel iets in Maarten zich tegen deze gedachte verzette, kon hij er toch moeilijk iets tegen hebben en hij stemde dan ook erin toe, dat de kinderen dien Zondagavond eerst naar bed zouden gaan, wanneer zij het paardje gezien hadden.

De kinderen bleven dus op en verzamelden zich, alle zes, tegen negenen in de voorkamer. In hun pyama's en nachtponnetjes en met blinkend gewasschen snoetjes zetten zij zich op de mooie stoelen en ze straalden van blijde verwachting, want Mevrouw Vroom had hun gezegd dat er een verrassing zou komen.

Maar het paardje was laat. Om negen uur was het er niet en om vijf over negen was het er nog niet. Toen stelde Maarten een spelletje voor, om den tijd te dooden. Ze speelden ‘Ik zie ik zie wat jij niet ziet’ en toen was het er nog niet. De drie jongsten werden al slaperig, maar Maarten wist ze met een luidruchtiger spelletje, ‘Blindeman’, nog tot tien uur wakker te houden. Toen was het er nog niet, maar toen kónden ze ook niet meer, zelfs de oudsten waren op van de slaap.

Mevrouw hakte de knoop door en zei: ‘Kom, nu naar bed jongens, het is schandelijk laat!’

‘Hè,’ riep de oudste uit, ‘en die verrassing dan!’

[p. 368]

‘Ach, jongen, dat was maar gekheid,’ zei Mevrouw Vroom, maar ze kon wel huilen.

Ook na dien Zondag is het paardje niet meer teruggekomen en daar Maarten en zijn vrouw er met de kinderen niet over spreken konden, werd het langzamerhand of het paardje er nooit was geweest.

Jaap Romijn