Ad Interim. Jaargang 4

IJdele bewegingen

Zeker meer dan vroeger wil men iets van ons tegenwoordig. Elken dag komt een verzoek of eisch tot ons om iets te doen of met iets te helpen. En als men dit niet kan - wat meestal het geval is - voelt men zich in zijn menschenliefde bezwaard. Zoodat alleen het besef, dat de vragers en eischers zelf misschien niet altijd goed weten wat zij willen ons nog eenigszins staande houdt. Maar niet geheel. Er was bijv. een heel redelijke oproep om toe te treden tot een ‘beweging’, die ‘de onbelemmerde toegang tot het landhuishoudelijk gebruik van den grond voor allen, die hem voor hun arbeid behoeven en begeeren’ eischt. Het blijkt hieruit, dat de volkstuintjes niet voldoende zijn of dat er niet genoeg volkstuintjes zijn. Wat is dan redelijker dan dat er méér komen en als ik ‘finantieel krachtig’ was zou ik zeker medewerken ze te krijgen.

[p. 317]

Een volgend vraagpapier was een invitatie om lid te worden van een Vereeniging voor Luchtbescherming ten einde ‘ingelicht te worden over de gevaren, die uit de lucht kunnen dreigen en vooral het aangeven der middelen waardoor de kans op letsel aanmerkelijk kan worden teruggebracht’.

Maar ik dacht, dat wij die luchtgevaren al wel kenden en de middelen - zand en betonkelders en gasmaskers en kalmblijven - ook wel zoowat. Ofschoon het natuurlijk heel aardige en geanimeerde cursussen kunnen worden, terwijl de jaarlijksche contributie niet hoog behoeft te zijn.

Tenslotte, maar niet als het minste, kwam er een aanzoek van de Bellamyanen. Dat is geen negerstam, maar een ‘Nederlandsche Unie’, die een einde wil maken aan ‘armoede, werkloosheid, diefstal, fraude enz.’ en het ‘chaotisch systeem van winst en concurrentie (wil doen) plaats maken voor een ordelijke productie en welvaart voor allen’. Toch schijnt dat geen communisme te bedoelen waarvoor wij allen terecht zeer beangst zijn. Het spreekt dus van zelf, dat ik ook zeer voor de Bellamyanen voel. Maar hoe zou men aan al dit eerbiedwaardig streven tegelijk kunnen meedoen? Ik heb overigens een sterk vermoeden, dat al dit gestreef vooral onrust beduidt en behoefte niet in de benauwenis stil te blijven zitten en in godsnaam iets te doen.

Terwijl men juist voor de Vrouw het passief en stille-zijn als zoo hoogst weldadig en doeltreffend heeft aanbevolen. Maar ik zou het voor de mannen toch ook willen propageeren.

1935