Ad Interim. Jaargang 4

[p. 268]

Lustrumviering

Een lustrumfeest, 5-jaarlijksche feestelijke herdenking van de stichting eener academie, beleven wij hier, door Gods goedheid, elk jaar opnieuw, telkens op een ander punt des lands. Het is een soort studenten-pret, met zekere traditioneele en rhetorycksche pluimage, en wie niet tot de feestgenooten behoort, heeft geen reden er bijzondere aandacht aan te wijden. Want het is altijd hetzelfde. Begroeting der reunisten aan een station, waar zij niet aankomen. Plechtige begroetingsrede van een piepjongen rector of praeses, die het onveranderlijk over het ‘zalig weerzien’ heeft en over ‘den onverzwakten corpsgeest’, en over ‘studenten-idealen’ en ‘frisschen durf’ en ‘strijd tegen sleur en conventie’ en over hetgeen onze lijst van banaliteiten in dien geest nog meer oplevert. Vervolgens wordt er zwaar gegeten en stevig gedronken door ouden en jongen, afzonderlijk en in vereeniging, ten einde den avond te kunnen besluiten met nog meer drinken op den traditioneelen ‘kroejool’. Zij, die een pleizierigen dronk over zich hebben, wijden zich daar zorgeloos en zelfs met ijver aan Bachus. En de anderen doen alsof, terwijl allen, om der wille van het goede doel, met heroïsme den kater van den volgenden morgen trotseeren. Dat is dan de Eerste Dag. In de volgende zijn, bij een rechtschapen lustrumviering, de festiviteiten in schijn meer verscheiden en gemengd van aard (zien roeien, muziekmaken, turnen, comediespelen) maar de kern is toch altijd eten en veel drinken. En vóóral veel speechen, altijd weer geestdriftig en zelfvoldaan spreken over de heerlijkheid en grootheid van het studentzijn, den moed, durf en frisschen geest des students en zijnzelfs onverpoosden strijd tegen sleur en conservatisme en philisterdom. En dat elk jaar weer, op een andere plaats, maar op dezelfde vooys, tot de zachtzinnige buitenstaander een gevoel van medelijdend afgrijzen niet onderdrukken kan, als hij weer in de Junimaand in zijn courant de kolommen met verplicht op-

[p. 269]

gewekte beschrijvingen van wéér een lustrum-heerlijkheid ontmoet. Het lijkt een slepende ziekte van traditie en onoorspronkelijkheid: precies het tegendeel van hetgeen in al die klaterende toespraken beweerd wordt. Deze jonge lieden, die meerendeels hun vaste, tamme leer-gangetje gaan naar een zeer bepaald, zeer maatschappelijk ambt of doodgewone betrekking, die zich in hun doen en laten als Corpsleden speciaal op maatschappelijke vormen toeleggen en het officieele als een onmisbaar en hooggewaardeerd element van hun bestaan beschouwen, juist deze jongelieden schijnen vanwege een vage heugenis en morsdoode overlevering, altijd den mond vol te moeten hebben van ‘idealen’, van het ‘vrije studentenleven’, van ‘den Strijd voor recht en waarheid’ enz. Hoort men ooit aankomende kooplieden of jonge kunstenaars zoo luid aanmatigend brallen en brullen? Alle jonge mannen bluffen wel eens en drinken wel eens en lollen wel eens, op hun tijd en zelfs lang daarna. Doch het schijnt uit den tijd daar bijzonder de aandacht op te vestigen, daar sentimenteel over te worden, of het met praal en wijding te bedrijven, als ware het een eeredienst. Het menschdom gelooft eigenlijk in die dingen niet meer en zij schijnen den nuchteren toeschouwer vrijwel belachelijk. Hetgeen eens gezegd moest worden.

1917