Ad Interim. Jaargang 4

[p. 165]

Altostratus mysticus

De wind schudt aan de rhododendrons en de seringen
en dat schijnt alles, wat hij vermag.
Maar ik wil winden hooren, die breed kunnen zingen
den langen nacht en den nog langeren dag.

Ik spreek al lang met die bijzondere boomen,
waarbij 't zoo goed te luistren is in 't licht.
Ik spreek alleen over de dingen, die komen
en nog niet hebben masker of aangezicht.

Die met de maskers, ja, dàt zijn de besten,
dan lach ik mij nog eens voor lang een ziel,
spelend met hen de dagen, die nog mij resten
een geestig spel ‘en face’ en ‘en profil’.

Mejuffrouw de Eeuwigheid, ik heb zooveel geleden
en aan mijn hersens puncteert een verdriet
niet weg de nevels, die er om gegleden
zijn, sinds ik mis de winden met het eeuwigbreede lied.

Het wordt weer stil met mij. Die grijze ellende
druipt uit mijn haren in mijn dierbaar hoofd.
Ik ben mijn kind weer, dat door duistre bende
werd uit het huis der roode zon geroofd.

Pierre Kemp