Ad Interim. Jaargang 4

[p. 164]

Ontmoeting met het onbegeerde beeld

Midden tusschen de korenvelden sta 'k
en luister hoe de wind in de aren ruischt,
tot ik het wonder van de stilte raak
en héél de halmenruizel lijkt verhuisd.

Maar reeds schrijdt er een stoet aan en 't gerucht
schijnt niet van groote voeten, neen, een klein
getrippel komt van overal en een vlucht
van witte vlinders valt als een gordijn

van uit de blauwe hemeldiepten aan
op mij, die korenbloem en klaproos denkt.
Ik heb de kinderen nooit kwaad gedaan
en altijd samen met hen vaan gezwenkt.

Wat willen zij? Sta ik soms in hun brood?
Ik eet niet veel en de aren zijn mij spel;
muziek als ik in geestelijken nood
ben en mijn onrust aan de lucht vertel.

Het wordt weer stil. De halmen deinen zacht
den hemel nog meer blauw en onbegrensd.
Ik duizel voor een onbekende macht!
Heb ik de kindren dan soms tòch verwenscht?

Pierre Kemp