Ad Interim. Jaargang 4

[p. 162]

Voor de vrije zon

Het is zoo stil. 't Is of de wereld luistert
aan iets oneindigs naar een verre zee,
klotsende in horizon alsof verruischte er 't
moment, dat 't roode hart nog klotste mee.

't Is of die zilte stilte zich in 't tikken
van een onzichtbren tijd nog meer vergrauwt
en in vertraagd geschakel de oogenblikken
tot aan den rand van een groot Niets vernauwt.

Daar komt een donkere gestalt' gerezen
als uit den grond en als geslachteloos.
Geen lijnen kracht of gracie in haar wezen,
alleen gekleed als een verwelkte roos.

En nog een rijst er, nog een...... Met de handen,
ja, handen hebben zij voor een gebaar,
strijken zij hun absentie van de wanden
der wangen uit naar 't winddoorwoelde haar.

Ik ben niet meer alleen. Er komt een menigt'.
Er schrijden groepen saam. Er wordt bekoord.
Schoon zonder licht nog voelen we ons vereenigd,
nu wij die stilte hebben aangehoord.

Waar zijn de kindren? Laat de kindren komen,
nu we onze handen leggen aan elkaar,
al scheppend nieuwe en eedler idiomen,
en beter willen zijn goed, schoon en waar.

Daar splijt het grauw boven de grijze kommen
van onze schedels en ons haar ontroerd

[p. 163]

 

voelt mee 't ultime licht, dat opgeklommen

 

langs stilte en zee ons aan den tijd ontvoert.

 

 

 

Daar schalt een kreetje en naast muziek aan wiegen

 

bloeit vegetatie weer rond berg en bron

 

de blauwe luchten vol en om te liegen

 

is er geen lust meer vóór de vrije Zon.

 

 

 

Pierre Kemp