Ad Interim. Jaargang 4

[p. 32]

Stad in schemering

Voor G.S.

De tram waarin ik zit, rijdt dwars door Amsterdam.
Het wordt wat donker en de hoge kam
de smalgespitste gevels van de huizen
zie ik, telkens als de tram de kromme rug der sluizen
beklimt; één wendende ogen-blik een gracht
't godvrezend en behoudziek hart ontsluit.
Het is de mésaillance van een oud geslacht:
't eenzelvig droombeeld van een sterk verleden
door winkelstraten-zonder-stijl gesneden.
'k Droom: deze straat strekt eindeloos zich uit
en eindeloos duurt de rit, voorgoed van mij gescheiden
zijn doel en daad. Als snelle witte meeuwen
rank zwenkend, zwierend door het ruim van eeuwen
zijn mijn gedachten. In het schemerend lichten
van mijn herinneren zijn beelden en gezichten
haast grijpbaar. Heldere gedachtenketen
vormt zich vanzelf tot eeuwig zeker weten.
De tram staat stil, gaat verder, 'k heb geen wensen
dan in dit wereldje van vreemde mensen
te rijden. 'k Voel me in en naast de dingen staan
en alles, innig schouwend, langs mij gaan.

Maart Mattij