Ad Interim. Jaargang 4

[p. 30]

Zaterdagmiddag in de stad

Voor J.C.H.

Hoe kan ik toch zo buiten alles staan
hoe kan de zon, de maan en het heelal vergaan
voor mij, terwijl de mensen om mij heen
toch wel behagelijk schijnen en misschien alleen
een auto wensen, of meer geld, of wat textiel?
Is het dan mogelijk - heb ik-alléén een ziel -
Waarom kan ik niet met die anderen praten
niets dan opstandig zijn en bijna haten
waar mijn verstand toch niets te haten vond?
Op 't tegelpad loopt een gevlekte hond
zijn huid glanst over slanke gave spieren;
zijn dromen dan verwant aan jonge dieren
of brandt er vrees ook achter hondenogen?
Waarom zijn wolken niet meer ver en bogen
van bruggen en torens mij niet hoog genoeg?
Waarom zou 'k willen zwijgen als men mij iets vroeg?
Waarom raakt mij dat kind in zijn matrozenpak?
Het was toch zo gezellig in de Cinéac
de koffie is toch goed in het café-met-sfeer
waarom, waarom wil ik toch altijd meer
en minder? Waarom kan de hand die 'k in mijn zak
verborg, niet stil en vreedzaam blijven
maar moest een stuk papier tot pulver wrijven;
waarom kan ik niet onbewogen naar die vier
cafébezoekers kijken, die met steels plezier
gewichtig politiek bekletsen samen?
Mijn God - die mensen hebben allen namen
ze werden allemaal toch eens geboren
als ik, ze kregen ogen, net als ik en oren
als ik - waarom moet ik alleen beleven
de cosmos, in 't gedrongen en gevangen beven

[p. 31]

 

van mijn hart? Hoe kan ik leven en terzijde staan

 

hoe ben ik nog niet verzwolgen, omgekomen

 

en met mijn wankelend heelal vergaan -

 

Is dat alleen door die paar schamele dromen?

 

 

 

Maart Mattij