Ad Interim. Jaargang 4

[p. 13]

De dichter en god Pan

Is Pan dan dood? Men zegt van wel. Althans hij
Is dood voor wie niet meer in hem gelooft.
Doch soms, een zomeravond, als ik 't hoofd
Ten venster uitbuig naar de heide, danst hij

Voorbij. Zijn schaduw valt tegen den gevel
Van mijn wit huis, zijn spitsgehoornde kop
Glijdt langs de muurroos. Dadelijk daarop
Is hij weer heen, alsof hij in den nevel

Was opgelost die uit de heide stijgt.
Des nachts is onder 't firmament, dat zwijgt,
Een snorren en een gonzen en een zoemen.

Ik weet: 't is Pan - doch zal zijn naam niet noemen.
Ik vrees: men hing hem aan mijn venster op
Als men hem vond, met zijn gehoornden kop

Dauw-nat en geel van 't stuifmeel van de bloemen.

J.J. van Geuns