Ad Interim. Jaargang 4

[p. 12]

Tijd en leven

to one waiting

Als 'k aan kasteelen denk die halverwege
Zijn op de helling van een berg gebouwd
En andere die zuidelijk zijn gelegen
Aan 't meer welks water in den avond blauwt,
Gaat er opeens een wonderlijk verlangen
Door 't hart, dat moe is van zijn stillen strijd,
Naar heldendom, vereeuwigd in gezangen
En leven, onaantastbaar voor den tijd.

Ik buig mij naar den tooverspiegel over
Waaruit een vreemd gelaat mij tegenlacht.
En 't is me als zoek ik onder ruischend loover
Een weg door 't dichte bosch in diepen nacht.
Ik weet een wachtend tot het bladgewiegel
In slaap ons zingt in 't overoude slot.
Doch 't beeld vervaagt zich in den kleinen spiegel
Weldra, - die het geheim borg van mijn lot.

Ik kan het denkbeeld nimmermeer verliezen
Dat Leven is hetzelfde als eeuwigheid
En warmte als Leven en dat met bevriezen
En sneeuwen vergelijkbaar is de Tijd.
Nog zie 'k de weide waar de bloemen stonden,
Nat van den dauw die in den nanacht viel. -
Ons blijft het lied der wegen, eens gevonden,
En altijd droomend is de wereldziel.

J.J. van Geuns