Ad Interim. Jaargang 3

[p. 531]

Droompaard

Fantasie bij een doek van Marc Chagall

Over de donzen treden der lucht danst
de gesluierde klank der fijne hoeven.
Op het zachte vel, in de wondre cadans
rijden de twee die niets meer behoeven.
Zij weten, zij vragen niet: waarheen? vanwaar?
Een licht waaiend ruisen doet onmerkbaar
vergeten: zij weten alleen nog elkaar.

Half omgewend in het ontastbaar fijne
roze kleed hoort zij (dichtbij de zijne
haar vermiljoenen mond) hoe in haar kleine
hand de rode waaier ruisend klanken wuift
en vertederd de viool daar tussen schuift
een lichtrivier van vreemde ijle tonen
die uit de eeuwigheid schijnen te komen.

Subtieler dan 't intiem satijnen kozen
van kleed en huiv'rend lichaam; zachter dan 't
blanke vel en de doorschijnend grijze tint
der flanken; ranker dan de geur der rozen
hen omhult, ligt om haar middel zijn hand
gesloten: milder strelend dan de wind
die ver in de oneindigheid begint...

Beneden schatert kermis. Fluitjes snerpen
schrille deuntjes. Schorre toeters werpen
dwarrelend gestotter tussen klankscherven
clownsgeschreeuw. Dansende ballonnen verven
de hemel oranje tegen paars gekrijs
van bliktrompetten, die schrammen kerven
in een liefdeslied van zwijmelzoete wijs.

De burgers, de mensen, de boeren en de
meiden, ieder die te rechte wegen vond

[p. 532]

 

wil draaien en de draaimolen gaat rond.

 

De speelman glimlacht vreemd. Hij meent het lied

 

te horen dat eens het droompaard mende

 

op zijn reis. Hij zoekt de wijs die droom gebiedt

 

en de viool probeert maar vindt haar niet.

 

 

 

Zij op wie de velen zich verlaten

 

gaat in de molen rond. Ogen praten;

 

't lichaam lonkt; in de fleurig pijpende vaart

 

van fladd'rend orgelspel draaien gelaten

 

de koets, de zwanen en het witte paard.

 

Man; vrouw; dromende ogen; vochte mond;

 

de liefde en het wit paard gaan almaar rond...

 

 

 

Den speelman viel een geur van weemoed om

 

en de viool begon een vreemde schone wijs.

 

Over de tentjes schoof een schaduw van grijs

 

en roz' en klankwaaiers ruisten langs de zon...

 

Alleen de glimlach van den speelman weet

 

dat het paard dat de velen niet dragen kon

 

op fijner muziek zacht waaiend voorbij reed.

 

 

 

K.J. Zandstra