Ad Interim. Jaargang 3

[p. I]

[Ad interim, 1946, nummer 12]

[p. 529]

Asyl

I

Ik schrik wanneer mijn naam weerklinkt.
Want zijn beteekenissen zijn verminkt
tot gruwelijk geluid en beurt
bij bed en bord. Er zijn dingen gebeurd,
die niemand achterhaalt, ik ben
gevangen tusschen slijmvliezen
en kiezen, die langzaam vergaan;
een levend graf, dat zal bestaan
zoolang dit speeksel zich afscheidt
in de mondholte van de tijd.

II

Ik ga iedere morgen ten gronde
aan den ander, een snel bezwijken
van nachtelijk zelfbereiken,
onder het dom, aandachtig kijken
over de boterhamborden.

Ik wil alles nog indijken
achter gesloten oogen,
maar de woorden, die mij bestrijken,
storten zich onbewogen
binnen die stille koninkrijken
en vormen banken van rumoer,
waarachter ik niets meer hoor.

[p. 530]

III

Verloren eigendom. Ter dood veroordeeld leven.
Ik kan alleen met neergeslagen oogen
glimlachen en de voorgeschreven
woorden prevelen, het hoofd gebogen
voor zijne majesteit den derde,
wien alle zekerheden werden,
die uit mijn hart zijn weggezogen.

En met dit lied ga ik me weer te buiten
en stel me bloot aan de voltrekking van
vonnis en vlam zijner besluiten.
Maar een geboorte is niet meer te stuiten,
hoe ook de wolf verscheurt het lam.

IV

Koude is tusschen ons

als een ijstijd, mensch.

Gij zijt rotssteen.

Ik ben alluvium.

Gij zijt wet en staat.

Ik verander dagelijks,

om eenmaal ergens

nieuw land te zijn,

buiten de kaart.

Gerrit Achterberg