Ad Interim. Jaargang 3

[p. 515]

Het beeld aan de vijver

Niets is er van 't stoffig experiment
Aan 't beeld gebleven. Regen, kou en zon
Verweerden het tot een nieuw element,
De wind zweepte het op en er begon

Bloed in het steen te kloppen. Dansende faun
Nabij de vijver, hoog klinkt uw gefluit
In 't gouden zonlicht boven de posaun
Van 't leed der wereld en haar wanhoop uit.

Wat klopt er in uw steen? Het schimmelrag
Van 't leven spint er vochtig overheen,
Het glanst van groene weerschijn overdag
En lokt des nachts als marmer. Heldre steen,

Wat maakt u sprekend op uw postament,
Zo vol van hart en zinnen en wat stijgt
In uwe leegte en bloeit zo onbekend,
Wat speelt in u dat ieder ander zwijgt?

't Wordt herfst, 't wordt winter en het gaat voorbij,
De bomen worden oud, het loof vergeelt
En waait in hopen achteloos terzij
Van 't herfstelijke beeld. Gij staat, gij speelt

Winter en zomer door met eender vuur,
Gij stem van de natuur, gij klinkt verrukt
In iedere droefenis, op ieder uur
En in uw lied is alles uitgedrukt.

't Wordt herfst. De zon die groot is opgegaan
En stralend naar de hoogste hemel toog,
Bleef boven 't park een warme middag staan
En sluit des avonds het vermoeide oog.

[p. 516]

 

Het park verbrandt in vlammen, die het beeld

 

Rossig doen glanzen. Om hem waait de wind

 

De bladeren door elkaar en houdt verveeld

 

Plotseling zijn adem in. Het licht verblindt

 

 

 

En werpt zijn laatste kleuren overal,

 

Wanneer de vijver, die dit heeft verlangd

 

En spiegelglad gewacht heeft op zijn val,

 

De grote zon in beide handen vangt.

 

 

 

Alfred Kossmann