Ad Interim. Jaargang 3

[p. 494]

De blinde

Het heeft geen zin. De steenen in zijn hoofd,
zijn te diep vastgeklampt, zelfs in den mond.
Wat van zijn woorden nog een uitweg vond
is dun van angst, geslagen en gekloofd.

Misschien muziek, maar als een giftig kruid
woekeren klanken grijnzend langs den muur;
de holle gaten schroeien en het vuur
dooft zelfs niet in zijn handen uit.

Later zal het anders zijn, maar hoe?
Hij is dan toch niet langer buiten......
Hier kan hij nooit zijn oogen sluiten,
maar daar doet God ze zeer voorzichtig toe.

Gabriël Smit