Ad Interim. Jaargang 3

[p. 475]

Herfst in mijn stad

I

Het regent, en men gaart het gistend slijk
met moede zwaaien op de singelboorden;
parken huiveren en naar milder oorden
nemen rillende bladeren de wijk.

Zo dwingend raakt nu 't najaar onder woorden:
Meer dan lijfelijk binnen zijn bereik,
ken ik geen droom, geen vluchtig lied gelijk
de vogels, die de Herfst wégruisen hoorde...

Wat zoek ik dan in 't zeggen, zinneloos,
van strofen die mij op de dood betrekken,
veeg als de regen, als het herfstblad broos?

Niets, dan dat zij mij woordelings bedekken:
een tombe, koeler dan ik mij verkoos,
waar God geen toegang heeft om mij te wekken.

[p. 476]

II

Laat mij teloorgaan in de herfst der stad,
verschrompelen tot op mijn dor geraamte.
Lichaam en ziel, ál wat ik nog beraam te
redden van u, herfstdood, ontneem mij dat.

En maak mij nietig... Is niet reeds mijn naam te
veel, dit seizoen van 't nameloze blad?
Houd mij zó naamloos in uw greep gevat
en neem mij weg met al mijn schuld en schaamte.

Want, Dood, wat doe ik nog in dit stilaan
sterven van 't park, dit tot het steen vergaan
van deze stad, waarmee ik scheen verbonden?

Niets, dan dat ik, heimlijk en diep-voldaan,
de schimmel ben over haar nabestaan
en mijn gedicht laat woekren op haar wonden.

Ad den Besten