Ad Interim. Jaargang 3

[p. 410]

Terug in Utrecht

Wie van de Springweg door de Walsteeg liep
zag vroeger, even voor de groote boomen
van het plantsoen hem hadden opgenomen,
het lieflijkst wonder dat een stad ooit schiep.

Hoog was daar op een oude, blinde muur
een sierlijke seringenstruik ontsprongen,
zijn voet in de verweerde kalk gedrongen,
zijn bloemen ijl en als sneeuwvlokken puur.

Nu is de grauwe hofmuur afgebroken,
maar nooit is een zoo prille bloem ontloken
aan glazen huizen, ijzer en beton.

Ik dwaal en dwaal, - zie niets dan nieuwe dingen,
maar niets waar nog een merel in kan zingen:
seringen, waar een schepping in begon.

Gabriël Smit