Ad Interim. Jaargang 3

[p. 397]

[Meisje, waar ben je zoo lang gebleven?]

‘Meisje, waar ben je zoo lang gebleven?’
‘Moeder, ik stoeide op de bloemenwei.
Daar kwam een knaap van 't zigeunerkamp,
Ging met mij dolen, ging met mij dwalen,
Heeft mij bestolen: mijn doek en mijn kralen
En mijn slinger van gespikkeld lint.
Wat hij nam heeft hij weergegeven
En wij dansten gauw allebei
Met gespartel en gestamp.
Hij vroeg mij: “Ben jij een sterrekind?
Ik zag nooit een vogel of een wervelwind
Even zwierig, licht en vrij.
Van de bloemen, duizendkleurig, trotsch verheven,
Van de vlinders, die daar dartel over zweven,
Is niet één zoo bont als jij.”’

Toen, onzichtbaar - (of een toovenaar zijn staf nam
Om een geestenkoor te dwingen) - hoorde ik zingen,
Hemelhoog, en dan weer diep of 't uit een graf kwam.
Duizelend van vreugde, in immer wilder kringen,
Met mijn kralen, met mijn doek - (wanneer daar kans was
Dat mijn roover mij die siersels nog weer af nam) -
Wist ik telkens hem te ontkomen door een danspas.
Maar nu zag ik dat hij niets meer stelen kon.
Want in 't volle daglicht, in de zomerzon,
Waggelde hij tuimel-blind van dolle razernij.

Heel de wereld vloog ook mij als een droom voorbij.
Donderknallen deden de aarde dreunen, schokken.
Steden, dorpen lieten klokken kleppen, kleppen.
Zeestrand, woestijn en steppen
Zag ik draaien met verpletterende vaart.
Monsters: wolken, dreigend alles weg te slorpen,
Kwamen waaien boven bosschen, boven bergen,
Onder naderende schaduw grauwgetint.
Watervallen spatten over omgeworpen wallen.
De zon, roode lamp tusschen schuim en damp,

[p. 398]

 

Gaf een flakkerschijn bij zijn stervenskramp.

 

Uit holen blonken de schatten der dwergen,

 

Gierig vergaard, angstig verscholen,

 

Schitterend als kolen in de haard.

 

 

 

Doek en kralen liet ik pralen, liet ik pronken

 

Voor hun koning en hun koningsvrouw;

 

Werd bestaard en toegeblikt met ritsche lonken,

 

Zag de zwaarte dier gewelvenbouw;

 

Zag de slaven die de heerscher in zijn macht had:

 

Bleeke grijsaards, nog vol kruiperige hondentrouw;

 

Moest nu dalen door de vunsheid hunner nachtstad,

 

Loom begraven, diep in schemering en rouw.

 

Vast aan palen, als de pijlers onzer kerken,

 

Spinrag-ruig, op spijkers ruw geklonken,

 

Neergekromd in steeklig foltertuig,

 

Zucht hier duivelsvolk met saamgebonden vlerken.

 

Onder metselwerken, onder lage zerken,

 

Nevelt water tusschen fletse lelieperken,

 

Loenschen bevende verleidsters, valsch en vuig.

 

 

 

Norsch begeeren, bittre hartstocht, steenen zwerken! -

 

Ik ontwaakte in een donderslag,

 

Maakte een tuimel door de wolken, om te merken

 

Dat ik eenzaam op 't grasveld lag.’

 

 

 

Hendrik de Vries