Ad Interim. Jaargang 3

[p. 352]

Besluit

Mijn God, waarom nog steeds te wachten
op wat niet kwam, noch komen zal:
de klank der stem, in speelse val,
de harde ogen, en de zachte
golving van 't haar, het soms verachte
parfum van bloeme' en scherpe gal
(zo vreemd vermengd), de schaduwval
rondom de mond wanneer zij lachte.

Zij is niet waard dat zich mijn denken
nog om haar weeft; de tijd verstrijkt
in nut'loos nietsdoen. - Haar te krenken
wordt nu het enig tijdverdrijf,
dat mij, verhard in eenzaamheid,
voldoening nog zou kunnen schenken.

Con Schröders