Ad Interim. Jaargang 3

[p. 350]

Pension ‘Kazernestraat’

Hoe menig lacht, als d' ander schreit.
En wie heeft dit intens bedacht?
Mijn kamer grenst aan de eeuwigheid,
Maar deuren staan er open wijd
naar pijn en nacht.

Ieder is d' ander, overal.
En als ik rust,
Zie ik een hand, die - teer en smal -
niet wordt gekust.
Een mensch, die zich al schreiend strekt,
niet toegedekt.

En stemmen, als in nachtgegons
zijn aan mijn oor...
Pijn, pijn, pijn, pijn, in elk van ons
de wereld door.
on op de trappen is gekraak,
Een late gast...
Ik ga met hem, ik slaap en waak,
En op de tast
ga ik een donkere kamer door
en zoek een bed
en kniel er voor.

Ik weet een kamer, waar een vrouw
in duister ligt.
Ik weet mij in de stille vouw
van haar gezicht
Het kindje in haar jonge schoot
ben ik.
Ik ben haar angst voor God en nood
één oogenblik.
Ik ben haar minnaar, en ik roep
‘Mijn lief!’

[p. 351]

 

Maar iedere minnaar is altijd

 

een dief.

 

En elke twee, al staan zij

 

hand in hand,

 

gaan nimmer in

 

in het beloofde land.

 

Want elke twee, bedroefd of in geluk

 

zijn van de groote liefde maar een stuk.

 

En hoe ik peins in dit vervloekt pension,

 

Ik ben u allen, en gij zijt mijn bron.

 

 

 

Jan David Ietswaart