Ad Interim. Jaargang 3

[p. 348]

Uit: Sonnetten voor solaria

II

De eerste merels riepen in de hagen;
de bongerd was een bruidsstoet in den wind;
onder het venster zong een spelend kind
als wij nog droomend op de kussens lagen.

Hebben wij ooit het leven meer bemind
dan in die vroege, vochte lentedagen?
Ons kwelde geen waarom, dit donker vragen
dat vaak het hart aan oude wegen bindt.

Te morgen deed een klein, verrukt gebaar
je haren om den boog der schouders stroomen.
De schaduwblaren der kastanjeboomen
stoeiden vrijmoedig met je borstenpaar.
Wat later zag 'k je langs de paden komen,
je arm vol bloesems van den perelaar.

[p. 349]

VI

De nacht rijst koud en blinkend in de ramen;
de kaarsvlam flakkert, poover gloeit het vuur.
Ik hoor mijn kamer langzaam ademhalen,
haar zwakken hartslag tampen aan den muur.

Ik weet je ver en in dit eenzaam uur
gaan andere oogen langs je lichaam dwalen.
- Maar ook de weemoed sluit zich op den duur;
men kan niet lang bij het verleden dralen.

Ik vind het veel wat mij nog is gebleven:
papieren, glanzend in den kaarsenschijn,
de kleine verzen van ons samenzijn
die ik vanavond haast heb afgeschreven.
- Is het niet beter zoo, weer met den wijn
en met de slanke muze saam te leven?

Bert Voeten