Ad Interim. Jaargang 3

[p. 212]

Proloog tot een spel van liefde en dood

Men kan voorwaar niet weigeren te leven
Al is ons slechts een leven op tooneel gegeven.
De schrijver voelt ons als een ochtendrood
Dat 't eerste licht over een wereld stoot
Waarin alles onzeker en bevangen
Slagschaduw werpt van een beschroomd verlangen.
Spelen wij dus gerust dit tusschenspel,
De schrijver overleeft ons noodlot wel.
Slechts enkle uren en wij kunnen rusten
In de volstrektheid van gedoofde lusten.
Beken het dat je voor dit spel, als ik,
Meer neiging voelt dan schroom of schrik.
Het is zoo goed elkaar te voet te vallen
Of vol verweer de blanke vuist te ballen;
Zoo zoet den kus te voelen branden op een mond
Die kortgeleden nog naar vloeken stond.
En is het niet een onverhoopte weelde
Voor ons, des schrijvers vreemde evenbeelden,
Om op een dag, zoo helder en volmaakt,
Te hooren hoe de wind door 't boschje kraakt,
Alsof een dier op speurtocht naar het leven
Het woud van zijn aanwezigheid liet beven?
Dit is ons eerste samenspel toch niet.
Ik zong en weende reeds in menig lied
En in de bladzijden van vele boeken
Stond ik ten schildknaap op de hoeken.
En jij, wie kent jouw gouden haren niet,
Je oogen, schoon van liefde en verdriet,
Je kalmen trots, het ongerept verlangen
Dat brandde in je blik en bloosde op je wangen?
Geef mij je hand en buig voor het publiek!
Het is van ongeduld gelukkig, en zelfs ziek.
Laat ons den avond tot een einde spelen
En geen geheimen van ons hart verhelen,

[p. 213]

 

Zoodat de man, de knaap, de jonge vrouw

 

Lachen en schreien om mijn roes, jouw trouw,

 

En eindlijk iedereen wanhopig en gerust

 

Zijn vriend of zijn vriendin ten afscheid kust.

 

 

 

A. Morriën