Ad Interim. Jaargang 3

[p. 198]

De ledige

Eén zomer en één herfst vroeg Hölderlin
Om den gerijpten zang in aan te heffen,
Eer hem de pijl van 't zwarte lot zou treffen
En hij den god, die hem versloeg, zou zien.

Dit is van de verhevenen. Misschien
Deed hem een voorgevoel duister beseffen,
Dat hij weldra moest heengaan uit het effen
Bestaan naar waar des levens gronden vliên.

Zoo ben ik niet. Voor mij was het gedicht
Nooit anders dan een uit gebrek onthullen
Van wat mij 't gierige leven derven deed.

En als ik tot het lot één bede richt
Is het: wil dit leeg hart nog eenmaal vullen,
Dat niet beminnen daaglijks sterven deed.

J.C. Bloem