Ad Interim. Jaargang 3

[p. 146]

Inslapen

De mededeelzame wind,
Die waait in den natten nacht,
Heeft in het donker gebracht
Wat ik uit mijzelf niet vind.

Tranen verdampt als mist
Heeft hij verloren gejaagd;
Alles werd weggevaagd
Wat ooit het hart heeft gemist.

Het ongeweten gewicht
Van onwezenlijk jaar na jaar
Zwiert weg en spat uit elkaar
En vergruist in het sterrenlicht.

Alleen het zachte gespin
Van een grillig pratend geruisch
Suist en tuimelt het huis
Rond en mijn venster in.

En in dat fluistren word ik
Nieuw, want het waait een groet,
Oproep dien ik volgen moet
Blind, in een blijden schrik.

Het kind, dat was en dat is,
Gaat weer scheep in het zee-zwart heelal,
Zeker van wat komen zal
Op de water-wildernis,

Nu het beurtelings stijgt en zinkt,
Onder zeil naar die laatste kaap
Waar het eens van zijn moeder slaap
Voor altijd vergetelheid drinkt.

Victor E. van Vriesland