Ad Interim. Jaargang 3

[p. 129]

De dood van Judas

Uit wroeging smolt hij al zijn zilverlingen
Om tot een kruisbeeld, dat hij met zich droeg
Ter woestenij, waar hij de lend'nen sloeg
In haren boetepij bij 't handenwringen.

Eerst eeuwen lang bij Thebaï gezwoegd,
Geknield voor 't beeld, in sluwe folteringen, -
Kerkvader dan, of prior, - onder 't zingen
Van een Te Deum nimmer leeds genoeg

In zijn rouwmoed'ge keel tezamenschrapend, -
Dan kluiz'naar weer, of milde Franciscaan, -
En nooit één stap van 't zilv'ren beeld vandaan! -

Totdat hij voor zijn dood weer Judas wordt
En 't beeld verkoopt dat hem heeft uitgedord,
Zijn zilverlingen dankbaar samenrapend.

S. Vestdijk

Uit de sonnettencyclus ‘Thanatos aan banden’.