Ad Interim. Jaargang 3

[p. 120]

Leven en dood

Het liefst gezicht, het weligst dansend haar
verbergt de schedel met de zwarte gaten.
Het lichaam en de borsten zoet en zwaar,
wat blijft er dan de harde witte raten
in zand en duister slordig bij elkaar?

Men zegt dat ergens diep verborgen in
dit zinneloze bittere gebeuren
een zin gegeven is, een diepe zin.
Er openen zich nooit vermoede deuren.
De dood is niet het einde maar 't begin.

Moet ik geloven dan dat deze mond,
jouw lichaam met de zuivre zachte lijnen,
en deze ogen, spiegels zonder grond
- van mij, van mij! - slechts waard zijn te verdwijnen
en te vergaan diep in de donkre grond?

Mijn God, vergeef mij, maar dat kan ik niet.
De dwazen die niet op de aarde leven,
geef hun de troost van 't hemelse gebied.
Ik weet dat Gij aan mij dit hebt gegeven:
Mijn land, mijn allerliefste en mijn lied.

Ik weet: in haar is al wat ik begeer.
Ik weet dat wij de aarde toebehoren.
Ik weet dat ik opnieuw en telkens weer
bang voor de dood zal zijn, dat ik verloren
zal roepen om den opgestanen Heer.

W.S. Noordhout