Ad Interim. Jaargang 3

[p. 62]

September

Hetzelfde blauw en goud van toen
beeft in de hooge lucht,
een onveranderd vonkelend groen
beweegt weer op een zucht.

Het broeiend hooi spreidt nog een zoet
als toen gewierookt heeft.
Ik voel me even jong en goed
al heb ik lang geleefd.

De vogels vliegen met mij mee,
diep dalend in de wei,
de wind komt aan van over zee
en stoeit als toen met mij.

Wat is veranderd in dien tijd?
Want even welgezind
prijs ik den dag en voel mij wijd
uitademen in den wind.

Omdat ik jaren ouder ben
en 't komen en het gaan
van 's levens hoog en laag nu ken,
heb 'k daarom afgedaan?

Ik voel toch altoos nog de vlucht,
't verrukte hart in mij,
het hunkren naar de blauwe lucht,
't geluk der groene wei.

Ik schrijd nog met denzelfden tred
als toen ik jongen was
langs 't ruischend graan, het bloeiend bed,
het vonkelende gras.

[p. 63]

 

Ik voel nog even sterk als toen

 

de windstoot in mijn haar,

 

het ritselend blad, de natte zoen

 

van het verkleurend jaar.

 

 

 

Een hart doorleeft den lentedag

 

wat minder ongerust,

 

omdat het wende aan de lach

 

der liefde en haar lust.

 

 

 

Maar in dien rijpen zomertijd

 

stemt alles overeen

 

met 't hart, waarin d' ontvonkbaarheid

 

van 't jong zijn wat verdween.

 

 

 

September, laatste lach op aard,

 

dit is mijn liefste uur,

 

het blozend ooft, de bloemengaard,

 

het ongebluschte vuur.

 

 

 

Het weten, dat het zomer is

 

geweest en altoos blijft,

 

omdat voor wie een droomer is

 

het schoonst en rijpst beklijft.

 

 

 

C.J. Kelk