Ad Interim. Jaargang 3

[p. 61]

De klok

Op de smalle schoorsteenmantel
heeft Mevrouw de Meurs-van Kantel
Naast het innig bruidsportret,
lang geleên, mij neergezet.

Lang geleên; zij nam de sleutel
draaide hem... het zacht gereutel
knorde uit mijn linkermond
tot ik opgewonden stond.

Van dit tijdstip tel ik d'uren
tussen de verkleurde muren
als klein muntgeld voor haar uit
tot de som volledig sluit.

Dan zal ik naar oude wetten
ook mijn hart stil moeten zetten,
met een krak; ‘plots bleef hij staan’;
nog één: ‘om nooit weer te gaan.’

Ach! dit stamt uit sprookjestijden,
toen de hond, de klok, de meiden
stierven van de weeromstoot,
lof der trouw tot in de dood.

Fiffi zit met loense blikken
grommend aan zijn kluif te bikken
en de meid zucht opgelucht
bij Mevrouw haar laatste zucht.

En ik op de schoorsteenmantel
van Mevrouw de Meurs-van Kantel
voeg mij gaarne in hun koor,
knerp eens zachtjes en loop door.

Jan H. de Groot