Ad Interim. Jaargang 2

[p. 279]

Albert Samain
Sonnet

Gelijk een groote snikkende viool is 't Leven,
En het hardnekkig volk, dat langs den weg krioelt
En wriemelt in zijn angst, begeert slechts na te streven
Hoe 't ieder uur in 't holle vat der dagen spoelt.

Kunst slechts, eenzame toov'nares, met serafijnen,
Gouden en diamanten strijkstok, laat soms, noot
Voor noot, bedroefd, omlaagvallen als sterrenschijnen,
En wekt d'onmeetlijke extaze als van een dood.

Harten verwelkt! Harten vermoord! Lijden en strijden!
En jij, in 'n hemelhof, dien harp en fluit verblijden,
Opdat je teed're ziel in bloesemdroomen kreits'.

Boven der aarde zotheid en verbitterd streven
Is als een groote snikkende viool het Leven...
O hart, mijn hart, dat 'k mij omhul' met generzijds.

Vertaling: Johan de Molenaar