Ad Interim. Jaargang 2

[p. 268]

Walter Brandligt †
Laat getij

Onwezenlijk omdat zij zijn omringd
Door killen nevel, staan in het land de koeien
In dunne dampen, dauwen om de bosschen
Die geel en rood nog eenmaal wilden bloeien
Maar in het laat getij bloeiend te sterven staan.
Er klaagt een zwarte vogel en doode blaren vallen
Tot kleurig dek. Dit is de eeredienst
Van 't naderende eind. De jachtgeweren knallen.

'k Zie over de wegen de kleuren van blaren
Die zijn bloedrood omdat zij zijn gerukt
Van oude eiken die ontsproten waren
Door hartstocht van de wilde aarde en lucht.
En boven de wegen en ineengedrongen bosschen
Komen fantastische wolken varen.
Ze trekken door en zijn niet meer te stuiten
En komen om de hemel af te sluiten
En trekken door...

Van 't laat getij zie 'k door mijn venster dit gericht
En denk ‘'t Is uit. Een schoone dood moest komen
Na dit festijn. Maar zalig zijn zij toch die in 't gezicht
Der late herfst hun levensstaf genomen
Zien door jonge handen en 't kostbaarst goed,
Het Leven zien in eigen vleesch, in 't bloed van eigen bloed.’