Ad Interim. Jaargang 2

[p. 212]

Anton van der Vet
De waan

Wie op het blauwe staal der manestralen
het nachtwoord wette voor een nieuw gedicht,
het woordmes zette in zijn droomgezicht,
de zinnen plette tot zij zijn gezwicht,
tot rhythme en rijm zich lieten overhalen,

- O, heel de nacht met hijgend ademhalen
werd 't zware werk met zucht na zucht verricht
en soms ijsberend met de oogen dicht,
en soms opspringend naar het blauwe licht
was woord na woord te achterhalen -

die heeft te morgen, lezend in den valen
schemer de woorden rond zijn droomgezicht,
zich moedeloos van weer een waan beticht
en is doodlijk vermoeid en zeer ontsticht
zijn halfje wittebrood gaan halen.