Ad Interim. Jaargang 2

[p. 195]

M. Mok
Het dorp (fragment)

Dit hier was een vergeten dorp geweest,
een kleine nevelvlek in het geblink
der wijde velden; eenzaam huis naast huis
had daar geduldig in de wind gestaan
die van den einder aanvoer en omgolfde
hen met het wit gewaad der eeuwigheid.
Er waren sterke mensen rondgegaan,
doorkoortst van hartstocht als een zwarte brand,
maar ook gebogen onder het bewind
der stilte, het verblindende visioen
van licht en ruimte, dat hen levenslang
vervolgde en hun laatsten ademtocht
uitstromen deed in Gods oneindigheid.
Het woedende geweld had niet vermocht
die rots van stugge eenzaamheid en drift
geheel tot gruis te hameren, er bleef
iets eeuwigs hangen in de atmosfeer,
het eeuwige van menselijke kracht
die onder de getijden voorwaarts gaat
als paarden door het branden van de storm.
Zelfs in de bouwval die zich halfverkoold
nog staande hield, herkende het gelaat
van den bezonkene de klare lijn
waarin het simpel ambacht had gewrocht.

[p. 196]

 

Des mensen hand was duizend jaren lang

 

in dit van stilte schier onwerelds oord

 

een begenadigd scheppende geweest,

 

nabeelding van de goddelijke hand

 

die eenmaal, in onvatbaar verre tijd,

 

de hemel en de aarde had getild

 

uit de gesperde afgrond van het Niet.

 

Het kleine kerkgebouw stond daar nog stil

 

te bidden in een wildernis van puin;

 

er gaapten zwarte wonden in het dak,

 

de vensters waren ogen zonder licht,

 

alleen de fijne torenspits was gaaf,

 

die wees nog steeds zo peilloos ver omhoog

 

als op den dag, toen haar een meesterhand

 

gebeeld had naar een lichtend visioen.

 

De ziener, door een donker, manshoog gat,

 

zag enkel scherven en een bleke muur,

 

en stilte die daar als een nevel hing.

 

Het was genoeg: want hoog en ongedeerd

 

bloeide de hemel door het open dak.