Ad Interim. Jaargang 2

[p. 193]

M. Mok
Bruiloftslied (voor 29 Maart 1945)

Die dag komt ook, gelijk aan alle dagen,
die men met handen niet kan tegenhouden,
men moet hun moordende gewicht wel dragen
op moede schouders, die de stormen knauwden,
totdat zij als een wrakke brug nog hangen
onder een lucht, waaraan zich het verlangen
te pletter heeft gelopen.

Dit is nog avond, maar de morgen zal
mij naderen uit een verwoest heelal;
met duizend wonden zwart en open
zal het mij aanzien en ik berg mijn hoofd
zo diep niet, of ik voel het donker branden
dier wonden in mijn hersens en mijn handen,
en hoe mijn hart aan stukken wordt gekloofd.

Die dag komt ook: ik zie hen weer verschijnen,
povere mensen, die niets wilden zijn
dan wat zij waren, hulpeloze, kleine
schepselen onder het waaien van de tijd.

Een zwarte woede heeft hen overvallen
en meegetrokken met de duizendtallen,
verkommerd en verslagen tot een hoop
verminkte, krimpende, steunende lijven,
wier angst mijn hersens zal doorboren blijven
zo lang ik door de wereld loop.

[p. 194]

 

Die dag komt ook: waarop voor veertig jaren,

 

de rechterhanden in elkaar gelegd,

 

zij dat eenvoudig woord hebben gezegd,

 

waardoor zij geen enkelingen meer waren,

 

maar twee, tot één geheel verbonden,

 

geheiligden, door wie de schepping schrijdt;

 

en door hun adem ben ik uitgezonden

 

tot deze wildernis van tijd,

 

en door hun kracht heb ik de kracht gevonden,

 

de angstaanjagende waanzinnigheid.

 

van dit bestaan te peilen tot de gronden.

 

 

 

Nu komt die dag, nu staan mijn ogen strak,

 

er zijn geen tranen meer voor dit verdriet;

 

de wind doorvaart mij en mijn leven ziet,

 

hoe eeuwigheid ook deze levens brak.

 

 

 

De hemel spant zijn onbewogen floers.

 

Er moet de liefde zijn - vergeef het mij:

 

in deze pijn ervaart het hart geen koers,

 

te martelend trekt alles weer voorbij.

28 Maart 1945