Ad Interim. Jaargang 2

[p. 110]

Muus Jacobse
Het wonder

I

Zij bouwden aan hun toren tot een teken
Van heerschappij, kennende goed en kwaad,
Die van zonsondergang tot dageraad
Bevamen zou het rond der hemelstreken.

Zij bouwden, bouwden - en toen zij de maat
Der transen tot de wolken zagen steken,
Ving ieders stem, extatisch, aan te spreken
In eigen taal van eigen grootse daad.

En 't vreemde wonder rees: uit wat vereende,
Het woord van God geleerd, wies een vervreemden,
Tot er niets restte dan een kreet van pijn.

En tevergeefs verpulverd tot historie
Zonk steen na steen, zwaar van zijn eigen glorie,
Om in het woord dood en verdoemd te zijn.

[p. 111]

II

Uit alle landen kwamen zij tezamen,
Vreemden die zochten naar het oud verbond.
Zij spraken talen die men niet verstond
En zij verstonden niet bij wie zij kwamen.

Maar toen de Pinksterdag hen biddend vond
- Uit één verlangen kwamen zij tezamen -,
Wat was dat vuur dat zij opeens vernamen?
Wat was dat waaien dat hen plots omstond?

Het waren, alle vreemdlingschap ten trots,
Woorden die spraken van de daden Gods:
Hún woorden waren 't, maar opnieuw begonnen

Als uit Gods eigen mond - uit eenzaamheid
Tot eeuwig leven in de Geest bevrijd,
Omdat het Woord de dood had overwonnen!