Ad Interim. Jaargang 2

[p. 107]

Godfried Bomans
Anna

Op het afdakje boven de keuken lag een ei. Ach, wat een klein eitje was dat! Het was nog veel kleiner dan een speldeknop, en niemand dan alleen een sprookjesverteller zou het gezien hebben. Maar gelukkig zag de sprookjesverteller het. Hij zocht naar zijn bril; juist ging het eitje open, en kwam Anna naar buiten. Zij liep over het linker brilleglas, en bekeek zich in de spiegeling.

‘Ach, ben ik dàt!’ riep zij verrast, ‘alleraardigst!’

Ja, zij was een eendagsvlieg. Anna haalde diep adem, en tuurde naar de Bleeriksche kerktoren; het was acht uur in den ochtend.

‘Dit is een kostbare dag,’ prevelde de kleine Anna, ‘vandaag moet ik groot worden, mij verloven, trouwen, kinderen krijgen, en sterven. Vanavond om acht uur moet alles gebeurd zijn. Ik voel mij wel een beetje moedeloos met zooveel dingen voor den boeg. Maar wie niet waagt, die wint niet.’

Zij sloeg haar vleugeltjes uit, en zweefde moedig over de zonnewijzer. Hier kwam zij een nette Heer tegen, Simon Oppentroodt geheeten. Hij was wat oud, zeker een halve dag, maar hij had zich goed gehouden, ja, Anna vond hem bepaald knap. En zoo discreet!

‘Ach, mejuffrouw...’ zei hij enkel.

Anna bloosde.

‘Ik ben juist geboren,’ sprak zij.

‘Kom, kom,’ hernam hij ongeduldig, ‘wij moeten onzen tijd niet verpraten, juffrouw. Ja of nee?’

‘Ja,’ - fluisterde de kleine Anna.

Zij omhelsden elkander haastig en wandelden wat tusschen de andijvie.

[p. 108]

‘Is dit nu het huwelijk?’ vroeg Anna schuchter.

‘Ja, dit is het,’ antwoordde Simon.

Hij wierp een blik op de Bleêriksche kerkklok.

‘Het is nu half tien,’ zei hij.

Hij werd bleek en gaf Anna een kus. Toen ging hij op zijn rugje liggen, de pootjes in de hoogte. Hij was dood. Anna was meer verbaasd dan bedroefd. Het liefst had zij haar gezichtje in het zand gestopt en flink uitgehuild, doch dit paste niet aan een vrouw van middelbaren leeftijd. Want dit was Anna nu geworden. Zij was wat gegroeid, en had een breedere kijk op het leven gekregen. Zij stond hierover na te denken, toen haar broertjes voorbijkwamen: in de schaduw geboren, waren zij wat later ter wereld gekomen. Anna bleef op een afstandje naar het uitkomen der overige eieren staan kijken. Zij voelde zich welwillend gestemd, ja, een klein beetje blasé.

‘Het leven,’ sprak zij, ‘het leven, beste jongelui, is een snelle desillusie. Tempo! Tempo! Meer wordt er niet gevraagd.’

Doch de kleine eendagsvliegen antwoordden niet eens. Zij spreidden hun vleugeltjes uit, en vlogen rechtstandig naar de zon. Nu schepte ook Anna moed. Zij sprong op en vloog over het duivenhok; daar ontmoette zij haar tweede man. Hun kennismaking was zakelijk; poëzie is belachelijk op die leeftijd.

‘Bent U al eens getrouwd geweest?’

‘Jawel,’ antwoordde Anna, ‘het was een heel net huwelijk. Doch hij ontsliep. Het is al lang geleden.’

‘Goed. Bent U genegen tot een tweede huwelijk?’

‘Met wie?’ vroeg Anna.

‘Met mij.’

‘Oh, jawel,’ sprak Anna.

Hiermede waren zij getrouwd. Neen, korter

[p. 109]

kan het niet. En toch is dit een lange verkeering voor een eendagsvlieg.

Was het een gelukkig huwelijk? Neen. Zij vermoedde dat hij deel had aan een zwendel-affaire in miereneieren. Doch er waren geen bewijzen. Hij werd echter betrapt bij het smokkelen van een stukje paardenmest en verbannen. De wet is streng. Anna treurde niet; zij legde een paar honderd eieren in de kelk van een primula en liet zich toen drijven op de wind. Hooger en hooger ging het. Het was zoo zalig, dit zorgelooze drijven... Plotseling voelde Anna zich moe, vreeselijk moe. Snel spreidde zij haar vleugels uit en daalde. Zou dit het einde zijn? De tranen schoten haar in de oogen; zij dronk wat water uit een koolblad en sliep even in.

Toen zij wakker werd was de zon rood en weemoedig. En alle dingen in de tuin waren stil en oud geworden. Ook Anna was een oude vrouw. Zij liep langzaam over het koolblad op en neer en ging toen aan de rand zitten. Van hier af kon zij de zon zien ondergaan. Anna zuchtte, en staarde over de bladrand naar beneden, op het leven onder haar. Slakjes, kevertjes, torretjes, van alles repte zich haastig voorbij, naar huis. Het was een vallen en opstaan, klimmen en dalen, gedrang en beweeg. Alleen Anna bewoog niet. Zij was dood.

Uit het manuscript: ‘Kleine Wonderen in de Tuin van Juffrouw Prillewitz’