Ad Interim. Jaargang 2

[p. 112]

Adriaan Morriën
Laatste vlucht

Te moeten sterven in den nacht
terwijl de sterren om je stralen
alsof je in hun licht kon dalen
buiten gevaar en doem gebracht.

De dood gunt je zelfs niet den tijd
om dankbaar aan de vrouw te denken
die alles aan je weg wou schenken,
haar glimlach vol van zaligheid.

De bosschen van het vaderland
de bloemen in de lenteweiden
je ziet ze in een flits verglijden,
zoo snel als 't wuiven van je hand.

Zoo snel dat je niet eens een snik
om 't jonge leven kunt versmoren
maar enkel nog den donder hooren
van het ontzettend oogenblik.

Dan lig je reeds voorbij den tijd
met schuim en bloed tusschen je tanden
en met de innigheid der handen
voor zon en regen uitgespreid.

Maar om je heen is het nog nacht,
de herfst doet tak en blaren wiegelen
en je gebroken oogen spiegelen
den hemel met zijn sterrenpracht.