Ad Interim. Jaargang 1

[p. 63]

Jorge Carrera Andrade (Ecuador)
Groet aan de havens

Man van Ecuador, vrachtrijder, boer
van grond geverfd door twee klimaten,
geleider van het vee door de gebergten,
verkoper van het zeebanket en van bananen
daar aan de kust bezoomd met lichtjes en met masten,
gij kweker van de rubberboom
en meester van de kano's op de Amazone,
een groet zend ik u van de havens
uit deez' gefabriekte landouwen!

Amsterdam van chocolade:
boten net als klompen in het tuinlijke kanaal,
geverfde en propere huizekens
lijk dienstmeisjes welopgevoed,
daarbij een air van veel bedrevenheid in tuinbouw.
Hamburg, gans met sneeuw versuikerd
en een pijp gestoken in de Elbe-mond,
de zeetaal van de gillerige kranen
en heel de maritieme blijdschap
der werven die koloniën stichten.

Marseille van de helgeverfde boten
met kleuren van de pakken der gekleurde mannen;
visverkopers die de liedjes kennen
van alle vijf de wijde werelddelen,
en waar op tafels afrikaanse ananassen prijken
naast de cosmopolitische meloen;
waar zwarte olijven,
en wat de bodem van de zeeën voortbrengt,
bereid zijn tot conserven.

Koorddansers-treinen
op de aangescherpte bruggen van de nacht.
't Konvooi trekt over de cascade van de dageraad.

[p. 64]

 

Hier is tot aan de helft des hemels,

 

Parijs, de eerste haven van de mensen:

 

de Seine-kaden met hun visserij van boeken,

 

het Luxembourg, een paradijs van voedsters;

 

de Eiffel-toren, de giraf der torens.

 

 

 

Mijn groet zingt bij 't geronk der vliegmachines

 

van de internationale lente, horend

 

hoe 't kostlijk hemelhout doorzaagd wordt.

 

Op het lijnennet der treinen van het Westen

 

ben ik een employé der Wereldregistratie,

 

die aan mijn raampje ijverig noteert

 

geboorte en overlijden van de horizonnen,

 

in mijn pijp de grenzen aansteek

 

vóór de bibliotheek der vele dorpsdaken,

 

en de cirkeling van mijn bloed bemeester

 

met de hartslag van 't heelal.