Ad Interim. Jaargang 1

[p. 36]

Frans Muller
Wahnschaffe

Wel streelt zijn hand teêr tastend langs de nerven
En voelb're wervels van haar teng'ren rug,
Maar zijn gemoed is afgewend en stug.
‘Wie hoedt’, denkt hij, ‘dit lichaam voor bederven?’

Hij ziet haar wimpers en de helle verven
Van mond en nagels, handen, watervlug
In 't spel de zijne zoekend, trekt terug
En denkt ‘Wat houdt mijn hand, als ik zal sterven?’

Verbijsterd om zijn lusteloos gezicht
Bekruipt haar plotseling een felle schaamte
En met haar handen dekt zij 't schemerlicht;

Omgeven van een roz'doorschenen rand
Ziet hij, beschaamder nog dan zij, 't geraamte
In haar verschrikte, hulpelooze hand.