Ad Interim. Jaargang 1

[p. 28]

Gerard van Klinkenberg
Vuursteenen

De bloesems tegen de lazuren lucht
en om het dak de blanke duivenvlucht
schijnen wel voor de eeuwigheid geschapen.
Doch langzaam, tergend langzaam zwelt de vrucht.

•

Ga bij de duinen wonen, aan het strand,
en schrijf daar uw gedichten in het zand.
Wanneer uw rechter ze heeft neergeschreven,
wisch ze dan uit weer met uw linkerhand.

•

Wie had gelijk? Christus schreef in het zand.
maar Mozes beitelde zijn wet in steen.
De zwakken nemen steeds het woord ter hand,
de sterken leven bij den geest alleen.

•

Wat is de geest? Een vlam die neer wil slaan
tot een kristal, gepantserd voor de tijden.
Wat is de stof? Een steen die op wil staan
en stralend in het wereldruim verglijden.

•

Oneindige onrust, waar is uw begin?
Het Woord, dat immer vleesch te worden zoekt
en, vleesch geworden, zijn bestaan vervloekt,
tast tevergeefs naar oorsprong, doel of zin.

•

[p. 29]

 

Ster, bron van het eeuwig vuur.

 

Steen, vuist die het houdt bedwongen.

 

Woord, voor de tijden gezongen,

 

wees tegelijk vuist en vuur.

 

 

 

•

 

 

 

Reik naar den hemel niet die U verleidt

 

wanneer ge schreit,

 

het sterreleven zonder nood of druk

 

kent geen geluk,

 

alleen die vreugd is vreugd die aan het leed

 

haar spankracht meet.

 

 

 

•

 

 

 

De wijzen zwijgen stil wanneer zij weten:

 

geen woord heeft ooit Uw volheid uitgemeten.

 

Maar hoor! de dichter stemt met een verlicht gemoed

 

zijn lier, door duizend liederen bezeten.