Ad Interim. Jaargang 1

[p. 27]

H.M. van Randwijk
Soms moet ik plotseling opstaan...

Soms moet ik plotseling opstaan
en uitzien wat zal komen,
dan zie ik de menschen gaan,
doorzichtig als glas en hun droomen
hoor ik en hun hart voel ik slaan,
dan weet ik hen allen bewogen
en gelokt door éénzelfde lied,
hopend, vertwijfeld, bedrogen,
trekkende naar een gebied,
waar de zwakken niet meer belogen
worden en de machtigen sterk zijn om niet,
- en ik weet hoe elk op zijn wijze
dit ijle verschiet bemint,
de moeden, de dommen, de grijzen,
de onvruchtbaren om hun kind,
de hongerigen om de spijze,
hoe de blinden de nacht zullen prijzen
om het licht, dat in haar begint...
dan zie ik mijzelf en mijn droomen
in hun dichte gelederen gaan,
uitziend wat eenmaal zal komen,
- daarom moet ik plotseling opstaan...