Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 8. Eerste stuk

[Hendrik II]

HENDRIK II, hertog van Beijeren, regeerde van 1002-1024 als keizer van het Duitsche rijk. Hij werd als de vroomste man van zijn tijd vereerd en in 't vervolg, gelijk ook zijne gemalin Kunigonde, onder de heiligen geplaatst. Ten tijde dat de moedige Friezen hunne onafhankelijkheid tegen den minderjarigen Dirk III, graaf van Holland, trachtten te handhaven, rustte hij, op bede van 's graven moeder, eene zuster zijner gemalin, een vloot uit en dwong hen tot onderwerping (1005). Toen later de graaf door het handhaven van zijne jagt en visscherij den Utrechtschen bisschop en andere geestelijken, en door zijn tol te Dordrecht de kooplieden tot vijanden had gemaakt, bewogen beiden den keizer, die zich in de lente van 1018 te Nijmegen bevond, om aldaar het paaschfeest te vieren, den graaf den oorlog aan te doen, doch geraakte na het sluiten des vredes met bisschop Adelbold wederom in gunst van zijnen leenheer.

Van zijn gezag over een gedeelte dezer gewesten gaf hij een blijk, in zijn gunstbewijs aan Boudewijn IV, graaf van Vlaanderen, aan wien hij het eiland Walcheren, en, volgens sommigen, nog andere Zeeuwsche eilanden als een rijksleen opdroeg. Hij overleed den 13 Julij 1024. Te Bamberg, waar hij het bisdom stichtte en met rijke goederen beschonk, ligt hij begraven.

Zie Becker, Algem. Geschied., D. III. bl. 142; Weber, Weltgeschichte, Th. I. S. 323; Dithmari Chronicon, Liber VI. p. 380; Alpert., De Diversit. Temp., Lib. H. Cap. XX. Col. 118; Ann. Saxo ad annum 1018; Baldrici Chron. Camerac., Lib. III. Cap. XXII.; Vita Meinwerci, Episc. Paderbr., Cap. XCIII., in Coll. Leibnitii, Tom. I. pag. 559; Kluit, Hist. Crit. Comit. Holl. &. Zeel., T. II. P. I. p. 104, seqq; Wagenaar, Vaderl. Hist., D. II. bl. 133, 141, 155; Kok, Vaderl. Woordenb., o.h.w.