Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 2. Derde en vierde stuk

[David Bruce]

BRUCE (David) werd den 13den Junij 1791 tot Kapitein bij de Infanterie en den 29sten Junij 1799 tot Majoor bij het 1ste Bataillon der 7de halve brigade, onder den Luitenant-Kolonel Verhorst, bevorderd, in welken rang hij in 1799 den veldtogt in Noord-Holland bijwoonde, waar hij het Gallo-Bataafsche leger eene uitstekende dienst bewees, door zich tusschen Schoorl en Groet in te werpen en alzoo de Russen, die met driftige vaart op den weg naar Bergen voortstroomden, van de Brigade des Generaals Manners af te scheiden, doch later werd hij, even als de Luitenant-Kolonel Verhorst, op zijne beurt afgesneden en ingesloten en moest zich met al zijne troepen aan den vijand overgeven.

Den 17den Maart 1807 tot Kolonel bevorderd, werd hij Bevelhebber van het 5e Regement Infanterie en van het Zeeuwsche Legioen, kommanderende het 4de Militaire Arrondissement Zeeland en zag zich in 1808 tot Directeur van het Zeeuwsche Genootschap verkozen. Hij bevond zich in 1809 op het eiland Walcheren, toen de Engelschen aldaar landden en werd nog in dat zelfde jaar tot Generaal-Majoor bevorderd. In hoe hoog vertrouwen

Bruce bij den toenmaligen Minister van Oorlog van het Koningrijk Holland stond, blijkt daaruit, dat hij in December 1809 een der vertrouwde en intelligente Hoofd-Officieren was, welke, volgens geheim besluit van Koning Lodewijk, op verkenning moesten gezonden worden naar de onderscheidene standplaatsen in de nabijheid der grenzen, op alle de wegen, langs welke het mogelijk zijn zou, met eene gewapende magt op het grondgebied des Koningrijks door te dringen. Bruce werd namelijk met deze kiesche zending naar Breda belast, doch reeds in Januarij van het volgende jaar ten gevolge van den zeer veranderden staat van zaken teruggeroepen. Bij de voorgenomen verdediging van Amsterdam tegen te Franschen, werd hem het bevel over het Tweede Arrondissement der Linie, Front van Muiden en Weesp, opgedragen. Ook mogt hij een nog nader bewijs van Zijner Majesteits goedkeuring ondervinden in zijne benoeming tot Ridder der orde van de Unie.

Na de omwenteling van 1813 bij het Nederlandsch leger overgegaan, werd hij den 22sten April 1815 aangesteld tot Luitenant-Generaal en was in dien rang eerst Provinciale Kommandant van Zeeland, daarna Lid van het Hoog Militair-Geregtshof, hetwelk hij bleef tot aan zijne dood, den 12den November 1823.

Zie Algem. Konst- en Letterbode 1808, D. I. bl. 121; Kraijenhoff, Bijdr. tot de Vaderl. Geschied., bl. 209, 251, 281, 376, 380, 384; Bosscha, Nederl. Heldend. te Land, D. III. bl. 177, 201-203; d'Anzon de Boisminart, Gedenkschriften, D. II. bl. 61.