Twee jongens in de wildernis

[p. 184]

XX. Eindelijk thuis.

Van het ogenblik af, dat de jagers de streek van de Woonga's verlaten hadden, voerde Mohac 't bevel. Nu het stormde en sneeuwde, kon alleen de oude jager de weg vinden. Telkens weer vroegen Utah of Rudolf, waar de factorij moest liggen en zonder aarzelen wees de oude jager hun de richting. Voor Rudolf leek het, of de oude Indiaan telkens een andere kant uitwees. Daaruit begreep hij, hoe gemakkelijk 't was, om in deze hopeloze wildernis te verdwalen. Pas na middernacht hielden zij halt, om uit te rusten.

Utah berekende, dat ze minstens vijftien mijl hadden afgelegd en hun spoor was voor de grootste helft door de vallende sneeuw uitgewist. In de morgen zouden de Woonga's niet eens meer kunnen zien, welke richting ze uitgetrokken waren.

‘Ze zullen denken, dat we naar 't westen, recht op de post aangetrokken zijn en ook die richting inslaan. Welnu, dan zullen er morgenvroeg vijftig mijlen tussen ons en onze vervolgers liggen.’

Vlug maakten ze een vuurtje achter een gevallen boomstam en de jagers verkwikten zich weldra met een sterke pot koffie, het overschot van het gebraden konijn en de gans. Toen gingen ze weer op weg. In de verte hoorden ze het vage gehuil van een wolf. Daar schoot Rudolf een gedachte door het hoofd.

‘Waar is Wolf toch?’

Dat was waar ook, de getemde wolf was verdwenen bij

[p. 185]

het in brand steken van de hut. Utah lachte genoeglijk in zich zelf en zei: ‘Hij is terug naar zijn soortgenoten, Rudolf. Vannacht heeft hij meegehuild in de troep. Ja, we zijn hem voorgoed kwijt. De Woonga's kwamen achter de hut vandaan en overrompelden mij. Al vechtende, kwamen we bij de plaats waar Wolf vastgebonden lag. Op het ogenblik, dat ik ging verliezen tegen de overmacht, sneed ik de riem door, waaraan hij vastlag.’

‘Wat deed hij toen?’ vroeg Rudolf gespannen.

‘Hij viel de Woonga's aan, maar toen een van de Indianen op hem schoot, vluchtte hij het bos in.’

‘Vreemd, dat de Indianen niet op Mohac en mij gewacht hebben,’ zei Rudolf. ‘Ze wisten toch, dat we komen zouden. Waarom hebben ze ons niet van uit een hinderlaag overvallen?’

‘Omdat ze overtuigd waren in hun kamp te zijn, vóór jullie aankwamen.

‘Het was hun alleen om mij te doen. Ze waren van plan zich met jullie in verbinding te stellen. Ze zouden je naar de post gezonden hebben, om een losgeld te halen. Ze zouden vader zijn laatste cent afgeperst en... mij daarna vermoord hebben. Heel openhartig spraken ze met mij; ze dachten dat ik toch niet meer ontvluchten kon.’

‘Die schurken’ barstte Rudolf verontwaardigd uit, ‘maar ze zijn met de kous op de kop thuisgekomen. Ze kunnen lang wachten, eer ze ons weer te pakken krijgen.’

Ondertussen ging het heuvel-op, heuvel-af, met nu en dan een moeras er tussen. Rudolf was blij, dat ze eindelijk

[p. 186]

de open vlakte bereikten. Mohac hield zich voortreffelijk; de taaie Indiaan scheen weinig meer van zijn wonde te merken. Bij het aanbreken van de dag hielden ze halt. Ze waren nu buiten gevaar en spoedig vlamde er een vrolijk vuur in de beschutting van een dicht sparrebosje.

‘Straks eten we patrijs,’ verklaarde Mohac stellig, ‘er zitten er hier volop.’

‘Hoe weet je dat?’ vroeg Rudolf, die bijna omviel van de honger.

‘Mooie dichte sparren hier, vogels hier overwinteren.’

Utah had het pak bont losgemaakt en verdeelde het in drie stapeltjes.

‘Als jullie nu dicht genoeg bij het vuur blijft, heb je hier een heerlijk bed. Haal wat sparretakken, Rudolf, en leg daar de huiden overheen. Het zijn de warmste dekens, die je ooit gehad hebt.’

Een half uur later sliep Rudolf als een roos. Mohac en Utah, meer aan de wildernis gewend, gunden zich maar een korte rust. Om de beurt stonden ze op, om hout op het vuur te stapelen. Zodra het licht genoeg was, trokken de twee er op uit tussen de sparren en kwamen na een kwartier met een half dozijn patrijzen terug, die ze geschoten hadden.

‘Er zitten er nog genoeg,’ zei Utah, ‘maar we moeten niet meer schieten dan nodig is. Heb je ons spoor van vannacht nog kunnen ontdekken?’

Dit laatste zei hij tegen Rudolf, die overeind zat en de slaap uit zijn ogen wreef. ‘Als je honderd meter het veld

[p. 187]

inloopt, zal je het niet meer vinden; de sneeuw heeft het volmaakt uitgewist.’

Ze hadden niets dan vlees, maar dit ontbijt smaakte de uitgehongerde jagers heerlijk en toen ze weer verder trokken, waren van de gebraden patrijzen nog alleen maar de beentjes over. Het sneeuwde nog altijd en ze volgden de zuidelijke richting tot de middag. Toen maakten ze een kamp van sparretakken en gingen rusten tot de volgende dag. Voor het middageten werden een paar konijnen geschoten. Spoedig vielen de uitgeputte jagers in een diepe slaap.

Toen Rudolf wakker werd, was het bijna donker en het sneeuwde niet meer. Mohac kreeg weer last van zijn wonde, er moest nieuwe zalf op.

‘Die hebben we niet,’ zei Utah, ‘maar morgenvroeg zullen we proberen een konijn of een wezel te schieten. Het vet daarvan is een goed geneesmiddel.’

De nacht ging rustig voorbij en 's morgens gingen Utah en Rudolf op jacht. Ze sloegen ieder een andere richting in. Rudolf vond wel sporen van herten en kariboe's, maar wezelfs of konijnen zag hij niet. Een uur later was hij platzak in het kamp terug. Utah was hem vóór geweest en had een konijn en een ree geschoten. Die middag was er feest in het kamp, nadat de wonde van Mohac zorgvuldig gereinigd en opnieuw verbonden was. Ze zouden nu spoedig thuis zijn en maakten al plannen voor de zomer.

Die hele dag bleven de jagers in hun kamp om krachten te verzamelen; eerst de volgende morgen werd de tocht

[p. 188]

voortgezet, recht naar het westen, naar de factorij. Onderweg hadden de jongens het druk over wat ze in de laatste maanden hadden meegemaakt. Utah dacht met spijt aan de enorme kop van de eland, die hij in de Indiaanse ijskast had achtergelaten.

‘Ik denk er hard over om hem nog te gaan halen, ondanks het gevaar van weer in handen van de Indianen te vallen,’ zei hij.

Maar Mohac schudde het hoofd.

‘Woonga vecht goed. Waarom weer in wolfsklem gaan?’ bromde hij. En zo gaven ze, maar met tegenzin, het plan op, om de kostbare schedel mee te nemen.

Twee dagen later zagen ze het Nipigonmeer van de top van een hoogte.

Voortrennend over de gladde oppvervlakte van het dichtgevroren meer, maakte Rudolf een luchtsprong van plezier, omdat ze al zo dicht bij de post waren. Die hele middag was zijn hoofd vol gelukkige gedachten. Nog maar een honderd mijl en ze waren op de post. En dan nog drie weken en hij zou zijn moeder weerzien in Montreal. Wat zou dat een blijde ontmoeting wezen! En Utah ging met hem mee, dat had hij immers beloofd. Wat zou moeder opkijken, als hij het eerlijk verdiende geld op tafel zou uittellen. De buit van één winter! En dan hun plannen voor de zomer. De ontdekking van het goud... als dat goed lukte, was zijn moeder van alle geldzorgen verlost. Ja, de wereld was toch mooi, en hij danste er doorheen. Hij lachte, floot en zong een dol wijsje van de lente en een vogel op een tak!

[p. 189]

Nog twee dagen hadden ze nodig om het meer over te steken, toen sloegen ze naar het noorden af en weer twee dagen later, toen de zon rood en blozend onderging boven de bossen, zagen ze van af een heuveltop de factorij liggen.

En terwijl ze daar stonden en de gloeiende zon al lager en lager zakte, klonk vreemd en mooi het geluid van een trompetsignaal.

Verwonderd stonden ze te luisteren, tot de laatste tonen waren weggestorven.

‘Een trompet,’ zei Rudolf opgewonden.

‘Wat kan dat betekenen?’ vroeg Utah.

‘Er moeten soldaten op de post zijn.’

‘Die zijn er dan pas gekomen,’ antwoordde Utah. ‘Wat zou er aan de hand zijn?’

Ze liepen haastig de hoogte af. Een kwartier later waren ze aan de post. Er was veel veranderd, sinds ze vertrokken waren. Op de open ruimte waren een dozijn blokhutten gebouwd, er stonden geweren aan rotten en er liepen soldaten rond. Utah snelde voorop, om zijn ouders en zijn zuster goede dag te zeggen. Even later kwam de familie naar buiten, om Rudolf en Mohac te verwelkomen.

‘Verbeeld je, Rudolf,’ zei zijn vriend opgewonden, ‘er is een compagnie soldaten hier gekomen, om de Woonga's te verdrijven en hun het roven af te leren. In de tijd dat wij weg waren zijn de Indianen te keer gegaan als nooit tevoren. De toestand was hier onhoudbaar geworden, de mannen van de post waren hun leven niet meer zeker. Nu zijn de soldaten gekomen, om daar een eind aan te maken. De vol-

[p. 190]

gende week trekken ze er op los. Zeg, Rudolf, kun je niet blijven, dan gaan we samen mee.’

‘Ik kan niet, Utah, neen dat kan ik niet doen. Ik moet naar huis en jij gaat met me mee.’

‘Nee, Rudolf, nu niet, ik moet met vader de soldaten vergezellen.’

‘Dat is jammer,’ zuchtte Rudolf, ‘maar als het niet anders kan, ga ik alleen naar Montreal.’

‘Maar ik breng je weg tot Sparrewoud aan de Zwartesteur-rivier,’ riep Utah uit.

‘Afgesproken,’ juichte Rudolf, ‘en in de zomer kom ik terug, dat is zeker.’

Die avond keek de factor de pelzen na, die ze meegebracht hadden, en kocht ze voor de compagnie. Rudolf ontving als zijn aandeel zevenhonderd dollar.

Daags daarna vertrok hij met de tweemaandelijkse slededienst naar de beschaafde wereld. Het grootste gedeelte van de nacht brachten de vrienden door met plannen maken voor de toekomst.

‘En je komt terug, zo gauw je kunt?’ vroeg Utah dringend. ‘Je komt terug, tegen de tijd als het ijs smelt. Je zult eens zien, hoe mooi dan alles hier wordt: alles vol bloemen, twee maanden lang.’

‘Ik kom vast, dat beloof ik je.’

‘En je moeder meebrengen.’

‘Ik zal er mijn best voor doen.’

‘En dan... dan gaan we het goud halen.’

‘Natuurlijk.’

[p. 191]

Utah stak zijn hand uit en Rudolf drukte die hartelijk.

‘Je moeder zal het best met de mijne en met Minehaha kunnen vinden. We zullen hier een paar prettige maanden beleven, daar ben ik zeker van.’

Toen gingen ze slapen, terwijl de sterren al hoog aan de hemel stonden.

‘Morgen naar huis,’ mompelde Rudolf nog in zijn slaap.

De volgende morgen werden de sleden hoog opgeladen en de mannen vertrokken, nagewuifd door de achterblijvers op de post. De twee vrienden zaten naast elkaar, boven op de slede, bespannen met twaalf honden. Ze keken nog een laatste maal om naar Minehaha, die met haar zakdoek te wuiven stond, tot het pad een bocht maakte. Toen waren ze alleen tussen de zwijgende bomen van het grote woud. Vurig keffend renden de honden vooruit, voort over de witte, eindeloze vlakte, de beschaafde wereld tegemoet.