Souterliedekens

[fol. A1v]

§ Dye Prologhe.

Also ons Christus onse Here, voer al int eerste van ons ghebet heeft leeren bidden, dat den naem Gods ons hemelscen vaders, gheheylicht moet worden so canmen daer sekerlijc wt bemercken, dat die selfde heylichmakinge des godliken naems, een van de principaelste oefeningen zijn moet, daer hem een goet Christen mensce altijt, met woerden, wercken, ende ghedachten, mede behoort te becommeren, ende die niet en behoort achter te laten, mer altijt te helpen vorderen. Want men dan daghelijcx (God betert) siet, ende hoort, dat den eerwaerdigen naem Gods, in lichtuerdige, ydele liedekens, so dicmael biden menighen ontheylicht ende misbruyct wort, so zijn dese souter liedekens met groten arbeyt ende neersticheyt vergadert, om dit quaet te verhoeden (so vele alst mogelijc zijn sal) ende die ionghe iuecht een oorsake te gheuen om in die plaetse van sotte vleeschelike liedekens, wat goets te moghen singhen, daer God doer gheeert, ende si doer ghesticht mogen worden. Ghemerct dan, dat Dauid die Godlike Propheet, so rijcken materie, in sinen souter, hier toe achterghelaten heeft, so zijn hier (so ghi sien moecht) op elcke psalmen, sonderlinge wisen van wereltlike liedekens gheappliceert, ende op noten ghestelt, op dat de ghehe die de musike niet en verstaen, die selue wisen mogen leeren, vanden ghenen diese verstaen. Die woorden vanden text zijn so na geuolcht, ende daer in gheuoecht, alsmen opt alder naeste (om tghedicht der rimen wil) heeft moghen bi brenghen. Niet dat alle die woorden so iuyst daer in zij ghetogen, alsse inden text staen, dwelck in dese composicie niet doenlic en was ende sal dit billicx allen discreten lesers (die hen des verstaen) niet vreemt gheuen, mer tverstant, ende den sin, sult ghi ter redeliker wijs daer in vinden, soe men dat (wt .S. Augustino, Hylario, Arnobio, Haymone ende, wt den Hebreeuschen text) opt beste heeft mogen volbrengen. Wilt daer om beminde Christen lesers, dese liedekens tot uwen profijte aldus ghestelt, int beste ontfangen, ende v daer niet aen stooten, dat die scherpe letterlike wtlegghinge, noch die Rhetorijcsce coloren

[fol. A2r]

daer so nauwe niet in gheobserueert en zijn, maer wilt meer aenmercken die sake, waer om datse ghemaect zijn (te weten) dat Gods naem (so vore gheseyt is) dicmael hier dore gheheylicht sal mohen worden, ende dat die ionge lieden (dye doch tot singhen veel gheneycht zijn) haer ghenoechte wt eenen gheesteliken sanck sceppen moghen, dwelc Gode sonder twifel wel aenghenaem zijn sal, die alsulcken dancoffer niet en versmaet, bisonder alst wter herten gheschiet, daer ons die Apostel Paulus toe vermaent Colloss .iij. seggende. Leert, ende vermaent v seluen met sangen, ende lofsangen, ende gheestelike liedekens inder ghenaden, ende singt den Heere in uwer herten. Daer om so salmen dese liedekens wt der herten met grooter aendacht singhen, ende passen dat die ooren meer na den gheest der woorden dan na de stemme, ende tgheluyt des monts luysteren, so als .i.Corin.xiiij. staet Ick sal ooc singhen metten gheest, ende sal ooc singhen metten sin. Hier wt merct ghi wel, datmense met als ander lichtuerdige ghemeyn liedekens, maer met grooter deuocien ende een opgeheuen herte tot God behoort te singhen. Als si so ghesonghen worden, sullense vrucht doen, ende sonderlinghe stichten, also wel den toehoorders, als den sangers selue. Want niemant en is so ongheleert, hy en wort hier erghens inne onderwesen, niemant so droeuich, hi en vint hier eenighe vertroostinghe, niemant soe sondich, hi en wort daer wt beweghen tot leetwesen, ende beteringhe zijns leuens. In summa also sinte Athanasius seyt tot Marcellinum. In alderley saken, hoese ooc mogen ghelegen zijn, daer machmen altijt eenighe van desen godlijcken liedekens toe ghebruyken, die na ghelegentheyt der saken, tot beteringhe ons leuens, tot troost ons lidens, tot verlichtinghe ons verdriets dienen moghen. Hier om beminde leser, laet v doch dese cleyne vermaninghe ter herten gaen, ende als ghi goets moets zijt, ende v tot vruechden wilt gheuen, so wilt lieuer uwen gheest vermaken, met Gods lof, daer ghi God mede behaecht, dan dat ghi v vleesch met onduechdelicke sanghen sout verwecken, daer ghi den duuel mede behaecht. Aldus, waer ghi zijt, tsy alleen by v huysghesin, oft bi goede ende God vreesende gheselschap, op die reyse, opten velde, oft aen dis tafel, inde plaetse van achter-

[fol. A2v]

clap, van oncuysche ende ander ydel woerden, van sotte opgheblasen disputacien, van groote tueghen malcanderen te brenghen, daermen hedents daechs menighe werscappen mede siet onderhouden (God betert) So wilt ghi van desen liedekens sommighe voort halen op dat ghi singende, het lof ende den name des Heeren moecht heylighen ende groot maken, v seluen, ende die toehoorders, moecht wt des duuels stricken behouden, ende uwen tijt also christeliken ouer brengen, die wile dat ghi aldaer bi den anderen zijt, op dat die grimmende leeu, onse viant, bliue te vergheefs ouer v staen gapende om te verslinden, wanneer hem die oorsaken (om v tot die voerghenoemde sonden te brenghen) doer dese goede occupacie des sancx, gheheel benomen sullen worden. Hier toe wil v God almachtich verleenen zijn heylighe gracie, ende bistant tot allen tiden, wien si glorie, lof, ende dancbaerheyt inder eewicheyt Amen.