Het geschenk van Watramama

[p. 37]

hoofdstuk 9
De aanval begint

SIKSI-JOEROE
Vooral tegen zonsondergang kun je dit ‘muzikale’ insect horen. In hun lichaam hebben ze een soort trommelvel dat ze met een grote spier bespelen. De larven leven onder de grond en zijn zeer schadelijk ze voeden zich door het sap uit wortels te zuigen. Sommige soorten leven heel lang onder de grond. Het langstlevende insekt is een soort in N.Amerika. De larven daarvan leven zeventien jaar ondergronds. Dan komen ze een paar weken boven lawaai maken en zorgen vooreen nageslacht.
Als de siksi-joeroe's uit de grond komen krijgen ze een nieuwe huid, de oude laten ze achter op de planten.

De juffrouw van de vijfde klas in Nieuw Nickerie wilde even een hap nemen van haar broodje met pindakaas. Een vreselijke gil deed alle kinderen verschrikt opkijken. Zij zagen dat de juffrouw vol afschuw een grote zwarte tor uitspuwde. Die was haar mond ingevlogen net toen zij een hap wilde nemen. De kinderen begonnen te roepen, te schreeuwen en te lachen. Maar ineens veranderde dat in een grote paniek. Als op kommando stortten honderden grote zwarte torren zich door de ramen op de kinderen. Ze vlogen in de open monden, in de oren, in de mouwen en onder de kleren van de kinderen en de juffrouw.

Het werd een geweldig schreeuwen en slaan met handen en boeken en latten. Veel kinderen begonnen te huilen en renden naar buiten, maar werden ook daar achtervolgd door de torren.

Het hoofd van de school kwam kijken wat dat lawaai te betekenen had. Hij hoefde niets te vragen want ook hij werd door tientallen torren aangevallen. Ook uit de andere klassen klonk geschreeuw. In de hele school was een gevecht uitgebroken tussen torren en mensen. Maar voor elke tor die gedood werd kwamen er drie terug. Binnen enkele minuten was de school leeg en renden de kinderen schreeuwend naar huis. Het hoofd sprong in zijn auto om hulp te gaan zoeken. Hij moest snel de ramen sluiten want hij werd achtervolgd tot in zijn wagen. Minstens twintig torren waren mee naar binnen gekomen en ronkten en snorden om zijn hoofd. Ze beten niet en deden eigenlijk niemand kwaad, maar ze waren verschrikkelijk hinderlijk. Van buiten botsten ze met tientallen tegen de ruiten. De hele voorruit werd er mee bedekt, zodat de meester niets kon zien. Woedend begon hij te toeteren, maar daarvoor gingen de torren niet aan de haal. Op het erf renden alleen nog maar huilende juffrouwen en meesters die als dollen

[p. 38]

om zich heen mepten. Opeens als bij toverslag vlogen alle torren weg. Een paar mensen uit de buurt hadden de politie, het B.O.G. en de D.C. gewaarschuwd. Met gillende sirene kwam de brandweerwagen aangereden, maar de torren waren al verdwenen. Ook de D.C. kon alleen maar luisteren naar de opgewonden verhalen. Vooral de juffrouw die de eerste tor in haar mond had geproefd ging erg tekeer. Toen bleek dat eigenlijk niemand was gewond of gebeten, moest achteraf iedereen lachem om dit gekke incident.

Plotseling kwam een politiewagen het schoolerf oprijden. Een agent sprong er uit en riep: ‘Mijnheer de Commissaris, het distrikts-kantoor wordt aangevallen door de torren’. IJlings rende iedereen naar het commissariaat. Van verre al was te zien dat er een hele veldslag aan de gang was. Er was een wolk van zwarte torren rond het gebouw. Ambtenaren en bezoekers zwaaiden als gekken om zich heen. Alle dossiers en papieren vlogen in het rond. De grond was bezaaid met papieren en dode torren. Het was een komplete chaos.

De hele torren-operatie werd geleid door boktorren, die wel zo groot waren als schoolschriften. De brandweer begon opeens te spuiten en er ontstond een soort waterballet. Even onverwacht als de aanval was begonnen, kwam het einde. Als op kommando vloog de wolk torren weg in de richting van de Corantijn. De mensen konden wel huilen, toen zij zagen hoe groot de verwoesting was die in enkele minuten was aangericht in het prachtige commissariaat.

In de stad was iedereen spoedig op de hoogte van dit merkwaardige voorval. Ook Ruben en Ansoeja hoorden het over de radio en door middel van hun steentje en schelp waren zij snel boven de Corantijn. De bomen waren niet groen, maar zwart van de torren.

Ansoeja hoorde de boktorren de andere torren toespreken: ‘Het zal een goede waarschuwing voor hen zijn’. ‘Wij zullen onze gesneuvelde kamerraden herdenken en wreken De volgende week zullen tweehonderdduizend siksi-joeroes de strijd voortzetten. Zij zullen Openbare werken, het zwembad Bikini en de bibliotheek aanvallen.

ANANSI
Alle spinnen zijn roofdieren. Ze leven van de insekten die vaak voor de mens erg lastig zijn. Kakkerlakken worden gegeten door de grote spin met lange poten die in de huizen woont. Die spin loopt altijd zijwaarts. De meeste spinnesoorten bouwen een web. Soms heel mooie in de vorm van een wiel. Bij andere soorten bouwen vele spinnen samen een heel ingewikkeld bouwwerk zo groot en zo dik als jijzelf bent. Weer andere spinnen maken helemaal geen web maar bespringen hun prooi. Op de tekening staat zo'n springspin, ze hebben tamelijk korte poten.

DJOMPO - DJOMPO
De sprinkhanen leven van gras en bladeren. De achterste poten zijn veel groter dan de middelste en voorste poten. Met die achterpoten maakt de sprinkhaan dan ook zijn enorme sprongen. De meeste sprinkhanen kunnen behalve springen ook vliegen. In Afrika komen soorten voor die in reusachtige zwermen over het land trekken. Ze zijn zeer schadelijk voor de mensen omdat ze hele streken kaalvreten en de oogst vernietigen. Hoewel wij in Suriname deze soort niet kennen zijn ook hier sprinkhanen die de gewassen op het veld aantasten b.v. padi en vruchtbomen. Jonge sprinkhanen leven net als de ouders. De mannetjes maken een hoog geluid meestal door met een rij uitsteeksels langs een holle ader te strijken. In de paartijd lokken ze daar de vrouwtjes mee.

[p. 39]

KAKALAKA
Kakkerlakken wonen in de kleinste kiertjes en gaatjes van het huis. Ze steken niet en bijten niet, maar niemand vindt ze leuk. Ze zijn wel schadelijk omdat ze papier vreten en kippevoer, meel, brood en etensresten. Op die manier kunnen ze ziekte-kiemen verspreiden. Het is dus zeer onhygienisch om ze in je omgeving te hebben. De beste manier om geen last te hebben van kakkerlakken is je huis goed schoon houden.

GLIMWORMEN
De glimworm is een kever die in zijn achterlijf een soort lamp heeft. De mannetjes en vrouwtjes zoeken elkaar op met behulp van deze lampjes. Ze geven elkaar lichtseinen. Als ze opgewonden raken gaan ze sneller flitsen. Dat lampje geeft ‘koud’licht. De energie om dat lampje te branden ontstaat door een chemisch proces in het achterlijf van de kever, waarbij een stof wordt omgezet in een andere. Die energie wordt vrijwel helemaal omgezet in licht. Daarmee zijn de glimwormen knapper dan de mensen. Als wij energie (b.v. olie of elektriciteit) omzetten in licht komt er ook veel warmte vrij, die we meestal niet benutten. Energie-verlies dus. In andere landen zijn er glimwormen waarvan de mannetjes allemaal tegelijk hun lichjes aan en uit doen. Dat moesten onze glimwormen ook maar eens leren.

Gaat allen nu naar huis en wacht onze bevelen af’. Het was of er een grote bosbrand uitbrak bij het instemmend gesjirp van de torren.

‘Daar moeten wij wat aan doen’, zei Ruben. ‘Maar hoe’, vroeg Ansoeja, ‘Kun jij twee-honderd-duizend siksijoeroes tegenhouden?’ Ruben gaf geen antwoord, maar dacht diep na.

In Moengo liet de juffrouw van de zesde klas de kinderen binnen. Nauwelijks waren de kinderen gaan zitten of met veel gekraak en geschreeuw zakten alle kinderen door hun banken heen. Van schrik sprong de juffrouw op haar lessenaar maar verdween meteen in een grote stofwolk toen de lessenaar ook instortte. Een van de kinderen kroop huilend overeind en stootte tegen de kast met boeken en schriften. Met een luidde zucht tuimelde de hele kast in elkaar. Er was niets over dan stof en zaagsel. Huilend en schreeuwend kropen de kinderen en de juffrouw, bedekt met stof en zaagsel, de gang op. Niemand begreep er iets van, maar miljoenen houtluizen hadden in een nacht alle hout en papier opgevreten. De andere klassen waren nog helemaal gaaf. Aleen de zesde klas was het slachtoffer geworden. Toen dit bericht over de radio in de stad bekend werd, reageerden Ruben en Ansoeja snel. Ansoeja zei al:

‘Schelpje, dat ik uit het water vis,
zeg mij wat dit voor een aanval is’.

Terwijl Ruben intensief speurde naar een leger van houtluizen, hoorde zij een stemmetje, zo zacht als een vlindervleugeltje, zeggen: ‘Dit is een waarschuwing. De volgende week pakken we in een keer alle houtzagerijen. Alles moet kaal’. Verbijsterd keken de kinderen elkaar aan. Dat zou een grote ramp voor het land betekenen.

‘Daar moeten wij wat aan doen’ zei Ruben weer. ‘Maar hoe’, zei Ansoeja, ‘kun jij miljoenen houtluizen tegenhouden?’ Ruben moest haar het antwoord schuldig blijven.

's Avonds zaten Ansoeja en Ruben thuis bij de tv. om te gaan kijken naar Wi Groentoe-

[p. 40]

jari. Dat vonden zij altijd een leuk programma, ‘en leerzaam ook’, zei Ansoeja's vader. Maar helaas ging het programma niet door. Wel kwam een verdrietige meneer vertellen waarom niet. Hij had opnamen willen maken van een mooie groentetuin langs het Pad van Wanica. Maar tot ieders ontzetting was in een nacht alles kaalgevreten.

Duizenden en duizenden rupsen hadden precies deze ene tuin vernield. Dat was nog nooit voorgekomen en volkomen onverklaarbaar. Hij dacht wel dat het evenwicht in de natuur was verstoord. ‘Wat is dat, evenwicht in de natuur?’, vroeg Ansoeja aan haar vader. Maar de mijnheer op de t.v. legde het al uit.

‘De natuur zorgt er zelf voor dat er voldoende planten en dieren zijn van elke soort. Op die manier krijgt elk dier en elke plant de beste levenskansen. De mensen verstoren vaak dat evenwicht door een bepaalde diersoort of plant uit te roeien. Dan kunnen andere diersoorten of planten ineens geweldig talrijk worden en zodoende een gevaar voor hun omgeving’.

Ansoeja hoorde buiten Ruben driemaal hoesten. Ze kwamen tegelijk aan bij hun boom. En al gauw wisten ze dat ook deze rupsenaanval een waarschuwing was. De volgende week zou heel Saramacca aan de beurt zijn. Alle groente zou in een nacht worden opgevreten. En zo ging het door. Een schip in de haven moest haastig vertrekken want uit de havenloodsen kwam een brede stroom kakkerlakken. De steiger leek wel een wandelend bruin tapijt. Centimeters dik was de laag kakkerlakken, die op het schip afkwam. De arbeiders durfden niet door deze alschuwelijke, wriemelende stroom heen te waden. Tot je enkels zakte je in de kakkerlakken die direkt langs je benen omhoog klauterden. Iedereen vluchtte het schip op, de kabels werden doorgehakt en het schip dreef veilig naar het midden van de rivier.

ONI FRE
Er zijn veel bijensoorten in Suriname. Sommige soorten leveren uitstekende honing. Een ingevoerde soort nl. de europess honingbij werd vroeger vooral in Coronie geteeld. De bijen haalden de honing uit de bloemen van de parwa-bomen. Heel vroeger werd er ook was ingezameld van wilde bijen. In 1717 werd er 600 pond was uitgevoerd. In 1747 was dat opgelopen tot 6.000 pond. Bijen zijn sociaal ingestelde dieren. Ze leven met velen bij elkaar en vormen zo een bijenvolk. Er heerst daar een strenge arbeids-discipline en iedereen heeft zijn eigen taak. Bijen zijn ook zeer nuttig voor de bestuiving van de planten. Al vliegend van bloem tot bloem brengen ze het stuifmeel over en nemen tegelijk hun voedsel mee. Als er teveel bijen in een nest zijn gaan ze ‘Zwermen’. Dat wil zeggen dat een koningin met ongeveer de helft van het volk uit het nest vliegt en een eigen nest maakt.
De bijenhouder (imker) moet zo'n zwerm natuurlijk proberen op te vangen en een behoorlijk nest te geven. De bijenteelt is al heel oud. Vijfduizend jaar geleden werden er in Egypte al aan bijenteelt gedaan.

Uit het binnenland kwamen berichten van enorme muskieten-wolken. Het ergste was het wel op Zanderij. In één nacht werd het hele gebouw en de startbaan door miljoenen spinnen bedekt met een dikke suiker-

[p. 41]

spinsellaag. Niemand kon het gebouw in of uit. Geen enkel vliegtuig kon landen of vertrekken. Door het inzetten van het hele leger slaagde men er in om in drie dagen eindelijk alles schoon te krijgen.

GRASBARKI
De glazenmakers of libellen zijn echte rovers. Ze leven van de jacht op andere insekten zoals muskieten. Ze vliegen verbazend snel, wel tot 100 km. per uur. Verder lijken het net helikopters. Ze kunnen stil hangen in de lucht, achteruitvliegen, recht omhoog schieten en in volle vaart stoppen en keren. De jongen (larven) die uit de eitjes komen leven in het water, en ook zij leven van de jacht op waterinsekten en visjes. Ze hebben een speciaal vangapparaat daarvoor.

MASKITA
De maskita's of steekmuggen zijn zeer schadelijke dieren. De mannetjes leven alleen van nektar van bloemen en van andere plantensappen. De vrouwtjes steken mensen en dieren om bloed te zuigen. Daarbij kunnen zeer gevaarlijke ziektekiemen worden overgebracht. De gele-koorts-muskiet legt haar eitjes in open waterplassen, bloemvazen, en waterresten die na een regenbui overblijven in oude autobanden, kapotte flessen, plastieke bekers e.d. Van de mannetjes hebben dus wel plezier, want die helpen bij de bestuiving van bloemen. De vrouwtjes zijn buitengewoon gevaarlijk. Een van de gevaarlijkste is de malariamuskiet (koproprin) die hier is afgebeeld. Wie naar het binnenland reist moet dan ook altijd anti-malaria-pillen slikken. De jongen (larven) van muskieten kunnen niet vliegen en leven in het water. Als je ze ziet zwemmen in een vaas of plas, opruimen dan.

Veel kerkdiensten werden verstoord, omdat onder de kerkdaken grote aantallen Braziliaanse bijen en wespen zich verzamelden. De diertjes deden niets en vielen niemand aan. Maar hun doordringend gezoem overstemde het orgel en joeg de mensen zo'n angst aan, dat ze de kerk uitsnelden.

Op Marienburg werd een hele suikerloods in een nacht leeggedragen en leeggevreten. De regering vergaderde urenlang over deze natuurrampen. Iedereen sprak er over en iedereen gaf aan iedereen goede raad, maar de mensen voelden zich machteloos.

Tegen de avond wanen Ruben en Ansoeja naar de rivier gegaan. Op de plek waar ze hun steentje en schelp hadden gevonden, gingen ze zitten. Ze hadden het gevoel dat het gehele land verloren dreigde te gaan. Ze wilden van alles doen om het land te redden. Ze hadden al heel veel namen van kinderen die zouden willen helpen. Maar hoe moest je dat doen? Het evenwicht was verstoord, had die meneer op de t.v. gezegd. Maar hoe krijg je dat dan weer recht? Als de volgende week de mieren, de torren, de rupsen, de kakkerlakken, de spinnen en de houtluizen gelijktijdig zouden aanvallen, zou het gehele land verwoest worden. Besmettelijke ziekten zouden duizenden slachtoffers maken. Er zou geen oogst meer binnengehaald worden. Huizen, kantoren en werkplaatsen zouden instorten. Alle voorraden zouden vernietigd worden. Geen schip kon binnenkomen en geen vliegtuig meer landen. Als dan de andere dieren: de vogels, de vissen, de zoogdieren en de reptielen eveneens de strijd zouden beginnen, was Suriname verloren.

Ansoeja kon wel huilen als ze er aan dacht, dat binnen een week het hele land een doodse kale vlakte zou zijn.

[p. 42]

Maar ineens sprong ze op en riep tegen Ruben: ‘Watramama’. ‘Wat bedoel je?’ vroeg Ruben. ‘Watramama’, riep Ansoeja, ‘heeft tegen de kaaimannen en de slangen gezegd dat het slecht is om wraak te nemen. Ze moet dat ook tegen de mieren, de spinnen en alle andere dieren zeggen’. Ze nam vlug haar schelp en zei:

‘Schelpje, dat ik uit het water vis,
vertel mij waar Watramama is’.

Ze luisterde aan de schelp, maar hoorde niets. Weer zei ze haar spreuk, luisterde, maar de schelp bleef stom. ‘Spoel hem uit in de rivier’, zei Ruben.

Ansoeja dompelde de schelp onder water. Plotseling ging er een golfslag over het water en de schelp werd uit haar hand gerukt. ‘Sufferd’, riep Ruben. Hij greep zijn steentje, wreef er over en zei:

‘Steentje steentje in mijn hand,
wijs mij waar de schelp is beland’.

Hij keek er door, maar zag niets. Weer wreef hij er hard overheen en herhaalde zijn spreuk. Maar toen hij door het steentje keek was er weer niets te zien. ‘Spoel het schoon’ zei Ansoeja, ‘maar doe niet zo stom als ik, hou het goed vast’. Ruben hield het steentje onder water en tegelijkertijd voelde hij een schok door zijn arm en het steentje glipte uit zijn hand. ‘Stommerik’ schold Ansoeja, en sprong in het water om het steentje te grijpen. Ruben bleef niet achter en dook tot op de bodem. Maar hoe ze ook zochten, het steentje en de schelp bleven onvindbaar.

Met druipende kleren en lekkende haren zaten ze naast elkaar op het zand. Door al dat water uit hun haren kon je niet zien dat er tranen liepen uit hun ogen. Na een tijdje zei Ansoeja zachtjes: ‘Er is iemand’. ‘Waar?’ vroeg Ruben en keek tevergeefs om zich heen.

KAPERKA
Suriname kent duizenden prachtig gekleurde vlinders. Uit de eitjes van de vlinders komen rupsen, die leven van allerlei planten-delen en daardoor zeer schadelijk kunnen zijn. De rupsen zijn vaak opvallend van kleur. Dat is een soort bescherming tegen de vogels. Rupsen smaken afschuwelijk en een vogel zal zich geen tweede keer vergissen. Als ze volwassen zijn bouwen de rupsen een huisje (cocon) om zich heen. Na enige tijd komt er dan zo'n wonder-mooie vlinder uit. Op de tekening staat een monarch-vlinder afgebeeld, die in Suriname voorkomt. In N. Amerika woont een familielid van deze Surinaamse vlinder.
Als het winter wordt in Amerika vliegt deze vlinder helemaal naar Mexico, een afstand van soms wel 3.000 (drieduizend) km. Als jij elke dag vreselijk ver zou lopen (vijftig km.) zou je er twee maanden voor nodig hebben. Zo'n vlindertje mag je dus niet onderschatten.

Na een tijdje fluisterde Ansoeja: ‘Kijk daar, in 't water’. Ze tuurden strak in de schemering en bemerkten twee ogen die naar hen keken. ‘Watramama’, zei de jongen. ‘Ze brengt

[p. 43]

de muziek van de schelp mee’, zei het meisje.

KASABAMIRA
De kasabamira (parasolmier of draagmier) is in heel Z. Amerika een zeer lastige mier. Ze zijn roodbruin van kleur en niet zo groot maar omdat ze met zovelen zijn, kunnen ze toch enorme verwoestingen aanrichten. Ze gaan vooral 's nachts op pad om stukjes van bladeren af te knippen. Ze kunnen in een nacht een hele boom of een cassave-aanplant kaalknippen. Ze eten de blaadjes niet, maar brengen ze naar hun nest onder de grond dat meters groot is. Op de blaadjes kweken de mieren schimmels (boekoe), waarvan ze kunnen leven. Je kunt vaak zien waar zo'n nest is, omdat de mieren bij het uitgraven van dat nest de aarde naar boven werken, zodat er een klein heuveltje ontstaat. Wie zijn kostgrondje in de buurt van zo'n nest maakt, zal er zelf weinig van eten. De mieren zijn zeer slim in het ontdekken van kostgrondjes. Dit is een van de redenen waarom kostgrondjes nogal eens verplaatst worden.

De twee ogen kwamen langzaam dichterbij en Watramama kwam half boven het water uit. ‘Watramama’ zei het meisje, ‘wat moeten wij doen? De dieren zijn allemaal boos op de mensen’. De jongen zei:

‘U hebt de kaaimannen en slangen gezegd dat het lelijk is om wraak te nemen’. Met de stem van een zilveren fluit zei Watramama: ‘De wijze uil heeft het al gezegd:

Wie slaat zal geslagen worden,
Wie schiet zal geschoten worden,
Wie doodt zal gedood worden.

Maar ik zeg jullie:

Wie respekt heeft
zal gerespekteerd worden
Wie ontziet zal ontzien worden
maar bovenal
wie bemint zal bemind worden.

De mensen houden niet meer van het leven, ze hebben geen respekt meer voor de natuur. Dan zal het leven ook niet meer van de mensen houden, dan zal de natuur ook geen respekt meer hebben voor de mensen’. ‘Maar wij houden wel van de natuur, Watramama’ zei Ansoeja. ‘Jullie wel’ zei Watramama, ‘maar zijn er nog meer?’. ‘Ja’ zei Ruben, ‘ik weet al een paar honderd kinderen die willen helpen. We maken samen een club’. ‘De Kolibri-club’ zei Ansoeja, ‘voor kinderen die van de natuur houden en er voor willen zorgen’.

‘Als jullie dat doen’, zei Watramama, ‘zal ik proberen de dieren, groot en klein nog wat in toom te houden. Over een jaar kom ik terug. Tot zolang loopt onze afspraak’.

‘Afgesproken’ zei Ruben, ‘en kunt U misschien er voor zorgen dat Ansoeja haar schelp terugkrijgt?’ ‘En Ruben zijn kijksteentje’ vroeg Ansoeja.

‘Die hebben jullie niet meer nodig’, zei Watramama. ‘Jullie hebben nu zelf leren zien en luisteren naar de wereld om je heen. Dat is het mooiste geschenk dat ik jullie geven kan’.

[p. 44]

Er trok een grote rimpel door het water en Watramama was verdwenen. Of liever, het meisje en de jongen zagen haar niet meer. Maar ze wisten dat ze er wel was, wakend en zorgend voor Suriname.

Ze zaten nog een hele tijd stil naast elkaar. Ze voelden niet meer dat ze kletsnat waren. In hun hart was het warm. Ze hadden een moeilijke taak opgekregen, maar ze hoefden niet meer bang te zijn dat Suriname een kale doodse vlakte zou worden. Duizenden kinderen zouden hen komen helpen. ‘We moeten dat goed onthouden zei de jongen: “Wie haat, zal gehaat worden”. “Ja” zei het meisje, maar wie bemint zal bemind worden’

[Kleine gado-tjo]

Kleine gado-tjo
daar in 't gras
ik wou dat 'k voor één dag
ook een vogeltje was
Ik zou vliegen door de bomen
vliegen door 't groen
vliegen over daken
wat ik als mens niet kan doen
kleine gado-tjo
daar in 't gras
ik wou dat 'k voor één dag
ook een vogeltje was.

Orlando

[p. 46]

[Siksi-joeroe had de hekel]

Siksi-joeroe had de hekel
aan een kleine bruine krekel
Siksi-joeroe protesteerde met klem
want zodra hij zong
sjirpte krekeltje tweede stem

Siksi-joeroe zei: Kijk dame
ik zing niet met krekels samen
Krekels zijn voor mij te min
dus als ik oefen
hou je gemak en val niet in

Krekel werd erg verlegen
zakte haar kopje en sprak niet tegen
Siksi-joeroe kreeg spijt van z'n nare streek
Wat ben ik onaardig
dat ik zo tot een dame spreek

Toen zei hij: Juffrouw Krekelientje
vanaf vandaag ben ik je vriendje
ga rustig door met je altpartij
Krekeltje lachte
ze voelde zich overgelukkig en blij

Na een maand repeteren kwamen
Siksi-joeroe en krekeltje samen
in een zangconcert op de teevee
Ze waren geweldig
het duo bekend als ‘De Zingende Twee’

Orlando