Voor de gelukkige vinder

[p. 29]

Muur in Napels

Gewoon maar een blinde muur,
zonder de blinkende ogen
van vensters,
zonder de rode mond
van een balkon met bloemen,
en toch een sprekende muur,
met een eigen gezicht,
een heel oude van dagen
aan de zijkant van het leven,
terzijde van het huis.
Kleine kinderen,
nauwelijks ontsprongen
aan de knop van de geboorte,
kruimelen aan zijn voet.
En ik, de gaande en komende man,
ik zou wel kind in huis willen zijn
bij deze oude muur.