Poëmata

Ad R.P.I.V.E. Neomystam.

SIc sic eundum est; nempe nil durabile
Nihilq́ue longum mundus infelix habet.
Mirare tectum gramine virenti solum,
Sed si vel aquilo spargat hybernas niues,
Nimiúsve campos solis exurat calor,

[p. 259]

 

Nullo deinceps gramine virescit solum.

 

Mirare flores verna quos parit dies.

 

Dum lenis aura spiritu molli fouet,

 

Non impeditas explicant laeti comas:

 

Sed si subortus turbo, vel flatu inuido

 

Crudelis auster caudicem tenerum abscidit

 

Non erigendum denuò inclinant caput,

 

Sinuntq́ue fluere folia. Sic mundus perit,

 

Suoq́ue quidquid Luna sub coelo videt

 

Mortalitatis lege damnatum sibi

 

Subiecit Atropos. Forma, nobilitas opes,

 

Et si quid aliud mundus in summo locat.

 

Inane parui temporis ludibrium

 

Durare nescit, obuiumq́ue propriae

 

Fertur ruinae, sola virtus permanet,

 

Iunonioq́ue nititur in altum gradu.

 

Hanc pertinaci sequere praeeuntem pede

 

Beate Mysta, quemq́ue sacrifica creas

 

Lingua Tonantem, quemq́ue felici manu

 

Tractas Iesum corde sincero cole.