Poëmata

[p. 257]

In aduentum R.D.A.T.G.E.

QVid dubitas lentos cur aegrè proferat ignes,

Huncq́ue morâ stringat sol breuiore diem?

Antonio natura iubet concedere solem,

Quae simul hic soles non sinit esse duos.

Ad D.O.C.B. profitentem.
CHRONICON.
DeIN MIhI VIVere ChrIstVs est.

SE vel vestiat auro,

Vel tinctâ tragico murice purpurâ

Et venetur honores,

Quem vanâ nimium ludit imagine

Pellax gloria mundi.

Obscenam foueat in tepido sinu

Moecham mollis adulter,

Et toto stolidus gutture Cypridos

Potet dulce venenum,

Quod damnata dein non satiabili

Rodet viscera morsu.

Me longè stimulans nobilior sitis

Ad vitalia Christi

Fortunae saturum vulnera prouocat,

Illic immemor auri,

Et mundi dubijs casibus altior,

Dio nectare potus

Spernam letifero noxia toxic[o]

[p. 258]

 

Vafrae pocula Circes,

 

Et viles siliquas queis sterilis suos

 

Mundus pascit alumnos:

 

Illic continuò dum fruar otio,

 

Securaq́ue quiete,

 

Me nullum pauidâ crimen imagine

 

Perturbare, nec vlla

 

Terrenis poterit Cypris amoribus.

 

Illic victor ouabo,

 

Et cunctis gradiar fortior hostibus.

 

Et si quando seuero

 

Deducens hominum stamina pollice,

 

Concludat breue vitae

 

Optata spatium Parca coronide,

 

Nullo nubila luctu

 

Fatalis feriet intrepidum dies,

 

Tunc non vlla sequetur

 

Funus flebilibus praefica naenijs,

 

Et non vlla beatos

 

Manes excipient moesta celeumata,

 

Sed me vulnera Christi

 

Victurum superis sedibus inserent.