Poëmata
(1623)–Jacob van Zevecote–
Auteursrechtvrij
[pagina 200]
| |
Ad R.D. Antonium Smetium Canonic. & Archipresb. D. Bauonis Gandaui. in quâ Fabula Hyemis.
SMeti quid sterili tantùm miraris auenâ
Fundere me nulli carmina grata Deo?
Alget hyems, algetq́ue simul cum tempore Phoebus,
Et tantum calido gaudet adesse foco.
Scilicet à vafro trepidat noua furta Prometheo,
Ne minuatq́ue, suam supprimit ipse facem.
Ille pater brumae est, Superi concedite, dicam.
Visa mihi tristis signa puerperij.
Frigus erat, noctisq́ue pigras duplicauerat vmbras
Sol procul à nostri dissitus axe poli.
Nulla per effaetos vernabant gramina campos,
Nulla per exsangues flora nitebat agros.
Vndique florigeros macies turpissima colles,
Vndique marmoreum texerat arua gelu.
Non Zephyrus molli ludebat vt antè susurro
Cinctus odoratis tempora verna rosis.
Non Dryas in tesquis, Naísve canebat in vndis,
Vinxerat has mutus, nec minus illa stupor.
Mirabar vario vestitos murice campos,
Tam citò purpureâ se spoliasse togâ.
Mirabar vitr[e]is caput occultare pruinis
Quae modo foecundo rore madebat humus.
| |
[pagina 201]
| |
Miranti (fas sit Superi mihi dicere verum
Visaq́ue luminibus spectra referre meis)
Adstitit alba sinus, & siccas alba mamillas,
Et canis mulier conspicienda comis,
Lurida perpetuo stillabant lumina fletu,
Concutiebat iners arida membra tremor.
Tota pigros macilenta thoros, macilenta lacertos,
Dixisses gelidae schema fuisse necis.
Stridebant tremulo concussi verbere dentes,
Nutabant neruo deficiente pedes.
Horrida rugosos macies obduxerat artus,
Liuebat nudis ossibus icta cutis.
Turpis ab obscaenis vndabat naribus humor,
Laetus ab exsangui fugerat ore color.
In manibus sterilis sed iam sine fronde Cupressus,
Et benè si memini Corus & Auster erant.
Ponè sequebatur Boreas, tabulasq́ue gerebat,
In quibus haec niueis scripta fuêre notis.
Est locus extremis Scythiae glacialis in oris,
Vnde videt gelidum Parrhasis Vrsa polum.
Arbor ibi aestinâ nunquam recreatur ab vmbra,
Et nunquam facili sidera fronte micant.
Nulla Ceres spicas, nec Bacchus colligit vuas,
Nulla Pales miseram gramine vestit humum.
Non ibi damnatos exercet vomere campos
Rusticus, & nunquam dulce queruntur aues.
Vrsus, & albenti vestitae vellere vulpes,
Tesqua colunt hominum non adeunda pede.
Hic longas inter nebulas, rigidasq́ue pruinas
| |
[pagina 202]
| |
Stat ferrugineae regia furua Necis.
Venerat huc patria depulsus sede Promethêus
Effugiens Domini Numina laesa Dei.
Vtq́ue foret tutus peregrinis exul in oris
Dicitur immitis captus amore Deae.
Audijt hoc erebus, stygioq́ue è gurgite misit,
Quae mentem & thalamum conciliaret, anum.
Nec mora longa fuit, Mors nondum nupta Prometheî
Audierat, surdâ sit licet aure, preces.
Dicitur ergo dies, totusq́ue vocatur auernus
Mittat vt ad talem munera digna thorum.
Eumenides rixas, Hecate misisse dolorem
Dicitur, & morbos Styx inamoena graues.
Cerborus adiunxit sponsae parapherna futurae,
Cum macie vermes, cum tenebrisq́ue situm.
Pluto dedit sponso curamq́ue febrimq́ue sodales:
His socijs sponsae ductus ad antra fuit.
Iamq́ue suos nouies Phoebe reparauerat ignes,
Et nouies nigris caeca natarat equis.
Mors peperit gelido liuentem corpore prolem,
Hoc à matre tulit, cetera patris habet.
Hanc quia lux breuis est, brumam dixere parentes,
Ac hyemem pluuio quod magis imbre furit,
Huic pater algentem palatia struxit ad arcton.
Fecit & è durâ moenia firma niue.
Ostia cimmerijs dans conseruanda tenebris,
Quêis simul imbriferos iussit adesse Notos.
Sideraq́ue aeterno frigentia foedere iunxit,
| |
[pagina 203]
| |
Quotquot Parrhasio sunt mage iuncta polo.
Addidit & tenebras, & segnia frigora mater,
Dotibus his Mundo tradita nupta fuit.
Hinc quoties longum percurrit Cynthius annum,
Cum glacie canas parturit atra niues.
Hinc etiam Flandris Dea ferrea regnat in oris,
Belgiacasq́ue suo frigore stringit aquas.
Haec vbi legissem, celeres innixus in alas,
Me fugiens calidum iussit adire focum.
|
|