Gedichten

LXIV. Een aep met zyne jongens.

Elck moeder mint haer eygen kint.

De koddige natuer heeft aen den aep gegeven

Een wonderlicken aert; hy leeft gelijck wy leven,
Hy doet gelijck wy doen, jae self de malle beest
Volgt oock de menschen naer in zynen mallen geest:
Wat dat een mensch begint, hy denckt dat al zijn saken
Sijn t'eenemael volmaeckt en niet om naer te maken,
Al sijn zy vol gebreck: den aep zijn joncxkens hout,
Die doch soo leelick sijn, de schoonste van het wout.